Τον Ιανουάριο του 2012 ο Αμερικανός Αρχικελευστής Πολεμικού Ναυτικού Navy SEAL, κύριος Κρις Κάιλ κυκλοφόρησε το βιβλίο-αυτοβιογραφία του με τίτλο «American Sniper» (Αμερικάνος Ελεύθερος Σκοπευτής). Πολύ γρήγορα έγινε παγκοσμίως γνωστό καθώς πέρα από τα άλλα επιτεύγματα του, ο κύριος Κρις Κάιλ είναι μέχρι και σήμερα ο ελεύθερος σκοπευτής με τις περισσότερες επιβεβαιωμένες εξουδετερώσεις στόχων (πάνω από 160). Αργότερα, το 2014, κυκλοφόρησε και μία ταινία βασισμένη σε αυτό το βιβλίο.

Πρώτα απ’όλα ας ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει ο όρος «επιβεβαιωμένοι» που αναφέραμε παραπάνω. Επιβεβαιωμένη εξουδετέρωση στόχου είναι όταν υπάρχει επίσημη αναφορά υπογεγραμμένη από τρίτο άτομο στο πεδίο της μάχης όπου επιβεβαιώνει ότι ο στόχος απεβίωσε χάρη στη συγκεκριμένη βολή καθώς και πολλές ακόμα πληροφορίες όπως, απόσταση, όπλο που χρησιμοποιήθηκε, τύπος πυρομαχικών, χαρακτηριστικά του στόχου όπως ηλικία, φύλο, ρούχα, κτλ. καθώς και μία σύντομη περιγραφή που δικαιολογεί τη πράξη. Όλα τα παραπάνω προτείνεται από τη διοίκηση να συνοδεύονται από υλικό όπως φωτογραφίες ή/και βίντεο ως αποδεικτικά στοιχεία. Λόγω αυτής της εξαιρετικά πολύπλοκης διαδικασίας ένα μικρό ποσοστό ανήκει σε αυτή τη κατηγορία. Οι μη επιβεβαιωμένοι εξουδετερωμένοι στόχοι του ξεπερνούν τους 250 και αυτά είναι περιπτώσεις όπως ο στόχος μεταφέρθηκε από συμμάχους του προτού επιβεβαιωθεί ο θάνατος του, δεν ήταν δυνατό να επιβεβαιωθεί ο θάνατος του, δεν βρέθηκε ποτέ το πτώμα, κτλ. Και μετά από αυτή τη μικρή παρένθεση πάμε να δούμε το βιβλίο.

Καταρχήν το βιβλίο έχει ένα πολύ ευθύ τρόπο γραφής με σύντομες παραγράφους και σε αντίθεση με άλλα αντίστοιχα βιβλία δεν ξοδεύει πολύ χώρο για την ιστορία του ή θέματα εκτός πολέμου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το βιβλίο είναι στο μεγαλύτερο τμήμα του συλλογή εμπειριών από πάνω από 1000 ημέρες μέσα στα πιο έντονα πεδία μάχης του Ιράκ και συνολικά 10 έτη υπηρεσίας στις Ειδικές Δυνάμεις του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ. Ο Αρχικελευστής Πολεμικού Ναυτικού Navy SEAL, κύριος Κρις Κάιλ ήταν ένας πραγματικός μαχητής με όλη τη σημασία της λέξης. Ένας ήρωας και πατριώτης που έχει αναγνωριστεί με τις μεγαλύτερες τιμές από τη κυβέρνηση των ΗΠΑ αλλά και τη διοίκηση του Πολεμικού Ναυτικού για τις ανιδιοτελείς ηρωικές του πράξεις. Δυστυχώς, το βιβλίο δεν είναι διαθέσιμο ακόμα στην Ελληνική γλώσσα που είναι κάτι πολύ άσχημο για το Ελληνικό κοινό. Στο περιεχόμενο του βιβλίου τώρα, ο Αρχικελευστής Πολεμικού Ναυτικού Navy SEAL, κύριος Κρις Κάιλ ξεκινάει αναφέροντας πως μεγάλωσε σε μία αγροτική ζωή στην Οδησσό του Τέξας στις ΗΠΑ με τις αρχές που του μετέδωσε η οικογένεια του. Μεγαλώνοντας έγινε επαγγελματίας αθλητής ροντέο και συνήθιζε να κάνει αγροτικές εργασίες.

Έπειτα από ένα ατύχημα που είχε αλλά και κάποιες μεγάλες δυσκολίες αποφάσισε να κάνει αλλαγή στη ζωή του. Έτσι, μία μέρα πήγε να καταταγεί στο στρατό, συγκεκριμένα στις Δυνάμεις Πεζοναυτών αλλά δεν ήταν κανείς εκείνη την στιγμή στο γραφείο στρατολόγησης και έτσι πήγε δίπλα, στο γραφείο στρατολόγησης του Πολεμικού Ναυτικού σε ένα εμπορικό κέντρο. Έκανε αίτηση για τις ειδικές δυνάμεις του ΠΝ αλλά σύντομα απορρίφθηκε λόγω τραυματισμού που είχε στον καρπό του. Τελικά, σε μεγάλη ηλικία για τα δεδομένα των Navy SEAL, τον δέχθηκαν λόγω ανάγκης κάλυψης θέσεων και τα κατάφερε στην εκπαίδευση του το 1999. Έπειτα τοποθετήθηκε στην SEAL Team 3, στην ομάδα Charlie.

Την ίδια περίπου περίοδο γνώρισε τη γυναίκα που αργότερα θα γίνονταν η σύζυγος του και μητέρα των παιδιών του, την κυρία Τάγια Κάιλ. Το βιβλίο περιλαμβάνει αρκετά σημεία γραμμένα από την ίδια που δίνει μία εικόνα του πως αντιμετώπιζε το δύσκολο επάγγελμα του συζύγου της αλλά και την υποστήριξη που είχε από τη κυβέρνηση, τη τοπική κοινωνία και πάνω απ’όλα τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας.

Στη συνέχεια, το μεγαλύτερο τμήμα του βιβλίου είναι μία μοναδική συλλογή εμπειριών από τις 4 τοποθετήσεις του σε διάφορες μάχες του Ιράκ. Οι πρώτες του εμπειρίες ήταν σε μία πολυεθνική δύναμη με τις Πολωνικές Ειδικές Δυνάμεις (GROM) για τον έλεγχο (νηοψία) σε διερχόμενα εμπορικά πλοία προς το Ιράκ για παράνομα όπλα και κυρίως για πυραύλους SCUD.

Αργότερα, το Δεκέμβριο του 2003 μεταφέρθηκε στο Κουβέιτ όπου με την ομάδα του είχαν καθήκοντα περιπόλων στα σύνορα της χώρας με το Ιράκ. Εκεί είχε τη πρώτη του άσχημη εμπειρία με τα τότε καινούργια Desert Patrol Vehicle (DPV) των Αμερικανικών Ειδικών Δυνάμεων. Τους έριξαν με ελικόπτερα και όταν τα ελικόπτερα έφυγαν όλοι τους παρατήρησαν ότι κανένα όχημα δε μπορούσε να μετακινηθεί στις λάσπες του Κουβέιτ. Οι αποστολές του συνέχισαν εκεί για αρκετούς μήνες όπου εκτελούσε καθήκοντα πολυβολητή.

Τελικά, λίγο αργότερα, το Μάρτιο του 2003, ξεκίνησε η επέμβαση στο Ιράκ έπειτα από απόφαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) και ο κύριος Κρις Κάιλ ξαναβρέθηκε με τους άντρες της Πολωνικής GROM αλλά αυτή τη φορά σε επιχειρήσεις απόκτησης και διατήρησης ελέγχου σε κρίσιμες κρατικές εγκαταστάσεις. Αυτό διήρκεσε μόλις μερικούς μήνες γιατί η επόμενη αποστολή όλων των Navy SEAL στο Ιράκ άλλαξε, πλέον ήταν η αναγνώριση και συλλογή πληροφοριών και εν συνεχεία η υποστήριξη στις επιθέσεις των Αμερικάνων Πεζοναυτών για τη κατάληψη της Νασιρίγια στο δρόμο προς τη Βαγδάτη.

Πέρα από την εμπειρία και το μεγάλο αριθμό σκοτωμών που άρχισε να αποκτά σε αυτές τις μάχες, άρχισε να φαίνεται η αξία του ως μαχητής σε ομαδικό επίπεδο. Αρκετές φορές βοηθούσε τους Πεζοναύτες μεταδίδοντας τους γνώσεις που θα ήταν αδύνατον να έχουν με την περιορισμένη εκπαίδευση τους. Τους βοηθούσε πέραν των καθηκόντων πάρα πολλές φορές στις μάχες. Ωστόσο, όταν τελείωσε η διάρκεια τοποθέτησης του είχε τη πρώτη του διαμάχη με τη διοίκηση που σχεδόν έληξε τη καριέρα του. Η αιτία ήταν ότι ο ίδιος θεωρούσε ότι έπρεπε η ομάδα του να παραμείνει στο πεδίο της μάχης στο Ιράκ για να βοηθήσει τους Πεζοναύτες και δεν χρειάζεται να επιστρέψει πίσω στις ΗΠΑ εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.

Μετά έχει μία σύντομη εξιστόρηση των προβλημάτων προσαρμογής στην ήρεμη ζωή στις ΗΠΑ μετά τη μάχη, ιστορίες από εκπαιδεύσεις και ασκήσεις που έκανε, κτλ. Ήταν τότε που ο διοικητής του του έδωσε μία ευκαιρία που πάντα ήθελε, αντί να συνεχίσει την άδεια του να πάει στο σχολείο ελεύθερων σκοπευτών των Navy SEAL. Στο βιβλίο περιγράφει πως μόνο το 50% των υποψηφίων τα καταφέρνει και ότι δεν έχει καμία σχέση με τα άλλα σχολεία ελεύθερων σκοπευτών για πολλούς λόγους. Ίσως το πιο σημαντικό είναι ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές των Navy SEAL, όπως γράφει, δεν δρουν σε ζευγάρια (παρατηρητής και σκοπευτής) όπως όλοι οι ελεύθεροι σκοπευτές αλλά ανεξάρτητα. Ο κάθε ένας εκτελεί και τους δύο ρόλους μαζί με πολλά άλλα όπως επικοινωνία με βομβαρδιστικά αεροσκάφη, παροχή πληροφοριών στις υπηρεσίες πληροφοριών, κ.α.

Ο διοικητής του τον έστειλε σε αρκετά ακόμα σχολεία ειδικών επιχειρήσεων όσο βρίσκονταν στη περίοδο της άδειας του με πιο αξιοσημείωτο αυτό της πλοήγησης. Λίγο πριν φύγει για τη δεύτερη τοποθέτηση του αποφάσισαν με τη γυναίκα του να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια. Και ήταν τότε, το Σεπτέμβριο του 2004 που επέστρεψε στο Ιράκ, αυτή τη φορά στη Βαγδάτη, όπου εκτελούσε ειδικές επιχειρήσεις εντοπισμού και σύλληψης στόχων υψηλού κινδύνου. Πολύ σύντομα όμως μετατέθηκε ως πλοηγός σε αντίστοιχες επιχειρήσεις των Πολωνών GROM. Αργότερα άρχισε να συμμετέχει ενεργά στις καταδρομικές επιχειρήσεις των Πολωνών όταν είδαν την αξία του στη μάχη και ήταν τότε που θα άλλαζε για πάντα η καριέρα του.

Είχε ξεκινήσει η πιο σκληρή μάχη του πολέμου του Ιράκ, η καταστολή των ανταρτών που κρατούσαν τη πόλη Φαλούτζα και οι δυνάμεις Πεζοναυτών είχαν ήδη δεκάδες απώλειες. Λόγω της έλλειψης προσωπικού ζήτησαν από το Πολεμικό Ναυτικό να στείλει ότι ελεύθερους σκοπευτές έχει για υποστήριξη και ένας από αυτούς ήταν και ο Κρις Κάιλ. Οι ηρωικές πράξεις του εκεί θα τον χαρακτήριζαν για πάντα καθώς πέρα από τις εκατοντάδες φορές που έσωσε τις ζωές Πεζοναυτών με τις βολές του, τις συμβουλές του, τις ανεπίσημες εκπαιδεύσεις που έκανε, κτλ. Υπήρξαν φορές που ο ίδιος έφυγε μόνος του για να πάει να σώσει τραυματισμένους Πεζοναύτες μέσα από τα εχθρικά πυρά αγνοώντας τις διαταγές που είχε. Τότε έκανε επίσης τη πρώτη μακρινή επιτυχημένη βολή του σε απόσταση 1460 μέτρων.

Μετά από δεκάδες μάχες με τους Πεζοναύτες στη Φαλούτζα τον έστειλαν πίσω στη Βαγδάτη να συνεχίσει τις επιχειρήσεις αναγνωρίσεων και συλλογής πληροφοριών με τους Πολωνούς GROM. Και λίγο πριν τελειώσει και η δεύτερη τοποθέτηση του τον έβαλαν στη προστασία υψηλών προσώπων του Ιράκ που όπως γράφει στις ιστορίες του ήταν κάτι που δεν ήθελε ποτέ να κάνει. Αυτή ήταν και η τελευταία αποστολή του κατά το Δεκέμβριο του 2005 στις πρώτες εθνικές εκλογές του Ιράκ.

Πίσω στις ΗΠΑ με πολλές δυσκολίες από πράγματα που είχε χάσει όσο έλειπε στο Ιράκ και πολλές εκπαιδεύσεις ανάμεσα τους και ένα σχολείο κατασκόπων της NSA όπου ως άσκηση αξιολόγησης έπρεπε να κλέψει ένα αυτοκίνητο, να μπει με κρυφή κάμερα σε ένα στριπτιτζάδικο (που να έχει αυστηρό σωματικό έλεγχο), να φύγει, να επιστρέψει το όχημα που έκλεψε και να μην εντοπιστεί ή καταγραφεί από κανέναν. Τότε έκανε και τα πρώτα τατουάζ του και τους πρώτους μεγάλους καυγάδες με την οικογένεια του. Λίγες μέρες προτού φύγει για 3η φορά γεννήθηκε το δεύτερο παιδί του. Τελικά έφτασε πίσω στη Βαγδάτη τον Απρίλιο του 2006. Η αποστολή της ομάδας του ήταν παροχή υποστήριξης ως ελεύθεροι σκοπευτές στους Πεζοναύτες που προσπαθούσαν να καταλάβουν τη πόλη Ραμάντι. Ήταν τότε που στην ομάδα του, SEAL Team 3 Charlie, έδωσε το όνομα Punishers (Τιμωροί) και ζωγράφιζαν το σήμα παντού, στα όπλα τους, στα ρούχα τους, στα οχήματα τους, παντού.

Πολλές μάχες και αμέτρητες ηρωικές πράξεις ενάντια στις διαταγές του άρχισαν να του δίνουν μία φυσιογνωμία φύλακα άγγελου στους Πεζοναύτες. Σύντομα οι άλλοι Navy SEAL άρχισαν κοροϊδευτικά να τον αποκαλούν «Ο Θρύλος» (The Legend) αλλά πολλοί Πεζοναύτες άρχισαν να χρησιμοποιούν αυτό το παρατσούκλι κυριολεκτικά γνωρίζοντας τα κατορθώματα του. Η μάχη του Ραμάντι ήταν η πιο σκληρή μάχη που είχε ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή αλλά για ένα μαχητή αυτό ήταν ότι ακριβώς ήθελε και αυτό φαίνεται καθαρά από τις ιστορίες του βιβλίου.

Ήταν τόσο μεγάλο πλήγμα στον εχθρό που τον αποκαλούσαν «Σαιτάν αλ-Ραμάντι» (Ο Διάβολος του Ραμάντι) και τον είχαν επικηρύξει για $80.000, ωστόσο, όπως γράφει παρότι είχαν όλα του τα στοιχεία σωστά, ακόμα και τα τατουάζ του, είχαν βάλει τη φωτογραφία ενός άλλου στο πρόσωπο του. Τότε πήρε τη πρώτη του προαγωγή σε Αρχικελευστή που ο ίδιος δεν το ήθελε και προσπαθούσε να το αποφύγει καθώς σήμαινε λιγότερη ώρα στο πεδίο της μάχης και περισσότερη σε διοικητικές θέσεις. Στο Ραμάντι ήταν επίσης όταν ξεπέρασε το όριο των 100 επιβεβαιωμένων εξουδετερωμένων στόχων που είναι ένα τεράστιο επίτευγμα για κάθε ελεύθερο σκοπευτή. Οι πράξεις του γίνονταν όλο και πιο ηρωικές διαδίδοντας το όνομα του «Θρύλου» και στο Πεζικό που βοήθησε αρκετές φορές. Τότε ήταν που έχασε σε μία μάχη έναν από τους καλύτερους φίλους του, κάτι που τον επηρέασε πάρα πολύ καθώς ήταν εκείνος ο ομαδάρχης σε αυτή την επιχείρηση.

Οι αποστολές του συνεχίζονταν με τεράστια ένταση όταν έμαθε ότι η κόρη του έχει χαμηλό αριθμό λευκών αιμοσφαιρίων και πιθανότατα θα έχει λευχαιμία. Λίγες εβδομάδες αργότερα πέταξε στο Κουβέιτ και από εκεί στις ΗΠΑ, τελικά όλα πήγαν καλά. Επέστρεψε στις εκπαιδεύσεις και σε μία σημαντική εγχείρηση στα γόνατα του που είχαν τραυματιστεί χρόνια πριν στη Φαλούτζα και πλέον ήταν αδύνατο να την αποφύγει. Και φτάνει η στιγμή της τέταρτης τοποθέτησης του στο Ιράκ.

Όταν δεν βρίσκονταν στη μάχη ή υπό ψυχολογική πίεση είχε προβλήματα πίεσης στο αίμα του και βρίσκονταν συνεχώς σε εγρήγορση, κάτι που οδήγησε σε αρκετές εξετάσεις αλλά οι μεγάλες ανάγκες για προσωπικό στη μάχη είχαν μεγαλύτερη προτεραιότητα. Ήταν 2008 και πλέον στη πόλη Σαντρ του Ιράκ όπου το Μηχανικό του Στρατού των ΗΠΑ προσπαθούσε να κατασκευάσει ένα τοίχος για να προστατέψει τη πόλη από τις επιθέσεις των ανταρτών. Εκεί είχε την ευκαιρία ως ελεύθερος σκοπευτής να αυξήσει πάρα πολύ τον αριθμό επιβεβαιωμένων εξουδετερώσεων του. Ήταν τότε που έκανε και το ρεκόρ του ως ελεύθερος σκοπευτής πετυχαίνοντας το στόχο του σε απόσταση 1920 μέτρων. Κάτι που όπως γράφει ο ίδιος δεν πιστεύει ότι θα μπορούσε να το ξανακάνει ακόμα και αν προσπαθούσε αμέτρητες φορές.

Εκατοντάδες αποστολές και πάλι πίσω στις ΗΠΑ αλλά αυτή τη φορά σίγουρος ότι μπορεί να πεθάνει στο πόλεμο, κάτι που δεν του είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ως τότε. Παρότι ήξερε ότι θα έπρεπε να φύγει αν θέλει να κρατήσει την οικογένεια του και να ζήσει δεν ήθελε να σταματήσει να βοηθάει τους συμπατριώτες του που πολεμάνε. Έτσι άρχισε να πηγαίνει σε στρατιωτικά νοσοκομεία και να διοργανώνει διάφορες δραστηριότητες όπως, γεύματα στην ύπαιθρο, να μοιράζονται ιστορίες από τις μάχες, να τους πηγαίνει σε σκοπευτήρια και να τους διδάσκει βολές μεγάλων αποστάσεων, κτλ.

Ταυτόχρονα έπρεπε να βρει ένα τρόπο να έχει κάποιο εισόδημα, ξεκίνησε έτσι την εταιρία CRAFT, μία εταιρία για εκπαίδευση ελεύθερων σκοπευτών. Το σήμα της εταιρίας ήταν η νεκροκεφαλή του Punisher με ένα στόχο στο μάτι και από κάτω μία φράση που είχε πει ένας φίλος του Navy SEAL στη τηλεόραση τον Απρίλιο του 2009 όταν τον ρώτησαν για την άποψη του που Navy SEAL ελεύθεροι σκοπευτές είχαν σκοτώσει κάποιους Σομαλούς πειρατές που είχαν καταλάβει ένα πλοίο του Αμερικανικού εμπορικού ναυτικού, αυτό αργότερα έγινε και ταινία με τίτλο «Captain_Phillips». Αυτό που είχε πει ήταν: «Σε αντίθεση με αυτά που σας έλεγε η μαμά σας, η βία λύνει προβλήματα».

Η ζωή του ήταν τέλεια και μετακόμισαν πίσω στο Τέξας σε ένα μεγάλο ράντσο. Σε αυτό το σημείο τελειώνει το βιβλίο αλλά σύντομα συνέβη κάτι τραγικό. Το Φεβρουάριο του 2013 και ενώ είχε κανονίσει ένα από τα «μαθήματα» ελεύθερου σκοπευτή με κάποιους ασθενείς στρατιώτες, ένας εκ των οποίων ήταν ο 25χρονος Έντι Ρέι Ρουθ, έγινε κάτι που δε θα το φαντάζονταν ποτέ κανείς. Ενώ βρισκόντουσαν στο σκοπευτήριο και μιλούσαν ο Ρουθ που αργότερα αποδείχθηκε ότι πάσχει από σχιζοφρένεια πυροβόλησε και σκότωσε τόσο τον κύριο Κρις Κάιλ όσο και έναν ακόμα φίλο του Κ. Κάιλ που ήταν μαζί, τον κύριο Τσαντ Λίτλφιλντ. Βλέπετε παρακάτω αριστερά τον Κρις Κάιλ και δεξιά τον Τσαντ Λίτλφιλντ.

Περνώντας στη ταινία τώρα, παρότι είναι εκπληκτική ταινία και είναι όντως βασισμένη στο βιβλίο δεν έχει καμία σχέση με το βιβλίο στη δομή και εξέλιξη. Ουσιαστικά, ο σκηνοθέτης της ταινίας κύριος Κλιντ Ίστγουντ δανείστηκε πολλά τμήματα του βιβλίου και τα ένωσε σε μία φανταστική ιστορία. Για παράδειγμα, μερικές μεγάλες ανακρίβειες της ταινίας είναι οι παρακάτω:

• Ο κύριος Κ. Κάιλ μπήκε στο Πολεμικό Ναυτικό αμέσως μετά την αίτηση του κάτι που δεν ισχύει καθώς πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια μέχρι να τον καλέσουν
• Παντρεύτηκε πριν πάει στη πρώτη του τοποθέτηση στο Ιράκ που πάλι δεν ισχύει καθώς ο γάμος του έγινε όταν επέστρεψε από τη πρώτη του τοποθέτηση
• Ο πρώτος του σκοτωμός ήταν μία γυναίκα και ένα παιδί. Στη πραγματικότητα ήταν όπως φαίνεται στη ταινία αλλά μόνο με τη γυναίκα, όχι με το παιδί
• Όλες του οι αποστολές ήταν για να βρει κάποιον ελεύθερο σκοπευτή του Ιράκ ονόματι Μουσταφά. Παρότι σκότωσε αυτόν τον ελεύθερο σκοπευτή, που ήταν και Ολυμπιακός αθλητής, σε μία επιχείρηση του, στο βιβλίο δεν ξοδεύει πάνω από 2 προτάσεις για να το περιγράψει όταν ολόκληρη η ταινία βασίζεται σε αυτή την ιστορία
• Κυνηγούσε κάποιον με το ψευδώνυμο Χασάπης. Ποτέ δεν υπήρξε κάτι τέτοιο
• Είχε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και γι’αυτό πήγε στη κλινική που αργότερα θα βοηθούσε τους στρατιώτες. Ποτέ δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο ούτε από αυτόν ούτε από τη σύζυγο του. Εκεί πήγε μόνο για να προσφέρει βοήθεια, όχι για να λάβει

Καθώς και πάρα πολλά ακόμα που ασφαλώς θα ήταν δυνατό να συμπεριληφθούν. Από αυτό το βιβλίο ένας σκηνοθέτης θα μπορούσε να κάνει κυριολεκτικά εκατοντάδες ταινίες παίρνοντας τη κάθε μία ιστορία ξεχωριστά. Αυτά όμως δεν αναιρούν το ότι είναι μία εξαιρετική πολεμική ταινία με πολλά ηθικά διδάγματα για όλους τους ανθρώπους. Ο κύριος Κρις Κάιλ πέθανε και κηδεύτηκε ως ήρωας, όπως του άξιζε, με δεκάδες χιλιάδες Αμερικανούς πολίτες να τον αποχαιρετούν ευχαριστώντας τον για ακόμα μία φορά για τις ζωές που έσωσε. Παρακάτω είναι το επίσημο τρέιλερ της ταινίας που κυκλοφόρησε το 2013.

Ο Αρχικελευστής Πολεμικού Ναυτικού Navy SEAL, κύριος Κρις Κάιλ παρασημοφορήθηκε με τις μέγιστες τιμές από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ για τις υπηρεσίες του. Είχε τραυματιστεί από εχθρικά πυρά δύο φορές και είχε ζήσει έπειτα από έξι συνολικά στοχευμένες επιθέσεις εναντίον του με αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς στις τοποθετήσεις του στο Ιράκ. Ως ελάχιστο φόρο τιμής ένας καλλιτέχνης από τη Φλόριντα, ο Γκρέγκορι Μάρα έφτιαξε ένα μπρούτζινο άγαλμα που προσωρινά τοποθετήθηκε στο Άρλινγκτον του Τέξας και το δώρησε στη χήρα του, την κυρία Τάγια Κάιλ.

Κλείνοντας, απλά να ξεκαθαρίσουμε ότι προφανώς αυτό το άρθρο είναι μόνο μία πολύ γενική περίληψη των βασικών περιεχομένων του βιβλίου, υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες μέσα στο βιβλίο που θα ήταν αδύνατο να τις περιγράψουμε σε ένα τόσο σύντομο άρθρο. Είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχουμε δει ποτέ σε αυτή τη κατηγορία και ελπίζουμε σύντομα να το δούμε και μεταφρασμένο στα Ελληνικά σε όλα τα βιβλιοπωλεία.