Κατά το σχεδιασμό μίας επιχείρησης παρακολούθησης, είτε μιλάμε για τον ιδιωτικό είτε για το κρατικό τομέα, πρέπει να ληφθεί μία σημαντική απόφαση. Η ομάδα παρακολούθησης θα αποτελείται κυρίως από άτομα του τοπικού πληθυσμού που εργάζονται για εμάς ή από επαγγελματίες του οργανισμού μας; Ασφαλώς υπάρχουν υπέρ και κατά και στις δύο περιπτώσεις και σε αυτό το άρθρο θα κάνουμε μία ανάλυση γύρω από τη λήψη αυτής της απόφασης.

Καταρχάς, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι επιχειρησιακά ασφαλέστερο και πιο αποτελεσματικό να χρησιμοποιήσουμε πόρους από το τοπικό πληθυσμό. Τα πλεονεκτήματα είναι πολλά με τα πιο σημαντικά να είναι ότι γνωρίζουν τις περιοχές, τα ήθη και έθιμα, το τι θεωρείται ύποπτη συμπεριφορά και εμφάνιση και τι όχι, και άλλα σημαντικά στοιχεία όπως που είναι τα καλύτερα σημεία για παρατηρητήρια, ποιος είναι ο πιο αφανής τρόπος ενοικίασης οχημάτων και κατοικιών, κτλ. Επίσης, εάν συλληφθούν ή αποκαλυφθούν είναι σχετικά ευκολότερο να μην υπάρχει άμεση σύνδεση με τον οργανισμό που τους προσέλαβε, και δεν απαιτείται πολύπλοκη ιστορία κάλυψης για το γιατί βρίσκονταν εκεί.

Δεν είναι όλα όμως ιδανικά. Μία ομάδα παρακολούθησης από το τοπικό πληθυσμό έχει αυξημένες ανάγκες για εκπαίδευση και εξοικείωση με τις τακτικές και τον εξοπλισμό, έρευνες αντικατασκοπείας για το ιστορικό τους, ανάπτυξη γνώσεων και ικανοτήτων που ίσως να μην έχουν, κτλ. Άλλα το πιο σημαντικό απ’όλα είναι ότι όλα αυτά πρέπει να γίνουν χωρίς να είναι εμφανές ότι ετοιμάζουν κάτι. Επιπρόσθετα, θα πρέπει να χειρίζονται από κάποιο έμπειρο στέλεχος του οργανισμού προς αποφυγή λαθών σε περίπτωση που δεν έχουν εμπειρία από επιχειρήσεις παρακολουθήσεων. Άρα συνολικά απαιτεί περισσότερο χρόνο και επίβλεψη από τη πλευρά μας.

Από την άλλη πλευρά έχουμε τη προσέγγιση χρήσης επαγγελματιών του οργανισμού μας που είναι και εκπαιδευμένοι, διαπιστευμένοι, και έμπειροι σε τέτοιες επιχειρήσεις. Όμως εδώ έχουμε πρώτον το μειονέκτημα ότι ίσως να μη γνωρίζουν όλες τις μικρές λεπτομέρειες που γνωρίζει ένας ντόπιος όπως τρόπους συμπεριφοράς, ενδυμασίας, οδηγική συμπεριφορά, τυπικές μεθόδους ενοικίασης οχημάτων και κατοικιών, κτλ. Άρα υπάρχει μεγαλύτερο ρίσκο αποκάλυψης τους από αυτά σε σχέση με το επιχειρησιακό κομμάτι της παρακολούθησης. Επίσης, μία ομάδα τέτοιων ατόμων σημαίνει ότι ο οργανισμός όχι απλά απασχολεί πολύ καλοπληρωμένους πόρους σε μία ίσως όχι και τόσο σημαντική εργασία, αλλά τους θέτει και σε κίνδυνο που ίσως να καταστρέψει για πάντα τη καριέρα τους εάν αποκαλυφθούν. Μία ακόμα πολυπλοκότητα με αυτή την επιλογή είναι η ιστορία κάλυψης των επαγγελματιών. Γιατί αυτοί οι «ξένοι» βρίσκονται εκεί; Μπορεί να είναι τόσο απλό όσο να τυπώσουμε μερικές κάρτες και να δηλώνουν υπάλληλοι μίας εταιρίας σε επαγγελματικό ταξίδι, αλλά αρκετές φορές μπορεί να απαιτεί πολλούς πόρους και χρόνο για τη προετοιμασία μίας καλής ιστορίας κάλυψης.

Βέβαια, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις όπου απαιτείται μεγάλη προσοχή και ασφάλεια επιχειρήσεων (π.χ. εάν ο στόχος είναι ειδικός αντιπαρακολούθησης ή κάποιος που μπορεί να βλάψει τον οργανισμό) ίσως η χρήση επαγγελματιών του οργανισμού να είναι η καλύτερη επιλογή. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι χρήσιμο (αν και όχι πάντα εφικτό) η ομάδα να έχει περάσει ένα διάστημα που να ζούσε στη περιοχή του στόχου ώστε να γνωρίζει όσον το δυνατόν περισσότερα απ’όσα θα γνώριζε ένας ντόπιος.

Και πάμε στο πιο σημαντικό μέρος που είναι ανεξάρτητο από τη παραπάνω απόφαση για τοπική ή επαγγελματική ομάδα. Ότι και αν επιλέξουμε ως υπεύθυνοι σχεδίασης της επιχειρήσεως παρακολούθησης θα πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι κανένας από την ομάδα παρακολούθησης δε γνωρίζει το πραγματικό λόγο για τον οποίον παρακολουθεί το στόχο και τι ακριβώς προσπαθούμε να μάθουμε. Άρα προτού αναθέσουμε την αποστολή στην ομάδα παρακολούθησης πρέπει να έχουμε κατασκευάσει ένα απόλυτα αληθοφανές σενάριο ώστε να προστατέψουμε την αποστολή και τον οργανισμό σε περίπτωση που αποκαλυφθούν ή συλληφθούν. Προφανώς και στην ομάδα παρακολούθησης αναθέτουμε μόνο τους συγκεκριμένους αντικειμενικούς στόχους της αποστολής, χωρίς λεπτομέρειες για το σκοπό πίσω από αυτούς τους στόχους. Π.χ. βρείτε με ποιους συναντιέται ο στόχος. Αλλά εάν (που συμβαίνει συχνά λόγω της ανθρώπινης περιέργειας) αναγκαστούμε να δώσουμε περισσότερες λεπτομέρειες, δίνουμε το σενάριο που έχουμε κατασκευάσει γι’αυτό το σκοπό. Για παράδειγμα, εάν στη πραγματικότητα σχεδιάζουμε την επιχείρηση παρακολούθησης σε ένα στόχο που είναι μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης για να μάθουμε τους συνεργούς του, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα σενάριο για την ομάδα παρακολούθησης ότι θέλουμε να εκτελέσουμε μία παρακολούθηση γιατί ο στόχος θέλει να αγοράσει παράνομα κάποιο όπλο και θέλουμε να μάθουμε από ποιόν. Έτσι ακόμα και αν αναγκαστούμε να τους δώσουμε κάποια παραπάνω στοιχεία, ακόμα και εάν αποκαλυφθεί η ομάδα, δε θα καταστρέψουμε την επιχείρηση γιατί πολύ απλά κανένας από την ομάδα παρακολούθησης δε τη γνωρίζει.

Όπως βλέπετε σε αυτό το σύντομο άρθρο ακόμα και μία τόσο απλή απόφαση δεν είναι πρακτικά καθόλου εύκολη. Η κάθε επιλογή έχει υπέρ και κατά και ανάλογα με το επιχειρησιακό περιβάλλον, τους πόρους ανθρώπινου δυναμικού μας, το στόχο, τη κρισιμότητα του, και τις οργανωτικές ικανότητες του οργανισμού μας πρέπει να λάβουμε αυτή την απόφαση.