Μία από τις πιο απαιτητικές βολές εξουδετέρωσης στόχου για κάθε ελεύθερο σκοπευτή είναι αυτή στο λεγόμενο «θανατηφόρο Τ». Τη μοναδική περιοχή στο ανθρώπινο σώμα που οδηγεί σε ακαριαίο θάνατο με μία παράλυση ολόκληρου του σώματος. Με άλλα λόγια, ο στόχος πέφτει κάτω αμέσως σαν ένα σακί πατάτες, όπως βλέπουμε στις ταινίες. Να θυμάστε, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δεχθεί ακόμα και πολλές βολές στο κεφάλι και επέζησαν χωρίς κανένα πρόβλημα, το μοναδικό σημείο που οδηγεί σε αυτό το είδος εξουδετέρωσης είναι το θανατηφόρο T, ή πιο επιστημονικά απώλεια των αντανακλαστικών και του τόνου (χαλαρή παράλυση).

Σε καταστάσεις ομηρίας, βομβιστών αυτοκτονίας, κτλ. υπάρχει ένα τεράστιο ρίσκο. Ακόμα και εάν ακινητοποιηθεί ο κακοποιός μπορεί το δάχτυλο του να ενεργοποιήσει τον εκρηκτικό μηχανισμό ή/και να σκοτώσει τους ομήρους από ακούσια σύσπαση των μυών του, ή αν δεν έχει γίνει σωστή εξουδετέρωση, από εκούσια σύσπαση των μυών. Τη λύση σε αυτό το πρόβλημα δίνει το θανατηφόρο Τ. Το σημείο ανάμεσα από τα μάτια και το επάνω χείλος στο κεφάλι του στόχου, όπως βλέπετε παρακάτω.

Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Έχει αποδειχθεί ότι βολές σε αυτή τη περιοχή καταλήγουν στον «έσχατο εγκέφαλο», ή αλλιώς «medulla oblongata». Αυτό το σημείο, που το βλέπετε και παρακάτω, ελέγχει όλες τις αυτόνομες λειτουργίες του σώματος μας όπως αναπνοή, ρυθμός της καρδιάς, πίεση του αίματος, λειτουργία των πνευμόνων, φτέρνισμα, κτλ. Καταστροφή του έσχατου εγκεφάλου προκαλεί άμεση παράλυση σε όλους τους μύες και ακαριαία διακοπή όλων των παραπάνω λειτουργιών, δηλαδή ότι ακριβώς χρειαζόμαστε σε μία τέτοια κατάσταση.

Να τονίσουμε ότι αυτές οι βολές είναι εξαιρετικά δύσκολες ακόμα και για πολύ έμπειρους επαγγελματίες ελεύθερους σκοπευτές με παραπάνω από 100 επιτυχημένες εξουδετερώσεις στόχων. Για παράδειγμα, ο κύριος Τζέφρι Ντένινγκ, ένας έμπειρος αστυνομικός ελεύθερος σκοπευτής σε ομάδες SWAT των ΗΠΑ έχει χρειαστεί να κάνει τέτοιες βολές και έχει αναφέρει σε συνέντευξη του σχετικά με τις βολές στο κεφάλι τα παρακάτω. Μπορείτε να δείτε και μία φωτογραφία του στη συνέχεια.

«Μια φορά είδα έναν άντρα να συνεχίζει να περπατάει για αρκετά λεπτά, ζαλισμένος αλλά λειτουργούσε, εφόσον τον είχαμε πυροβολήσει στο κεφάλι με ένα πιστόλι. Αντιδρούσε στις διαταγές μου και κυριολεκτικά του ζήτησα να καθίσει κάτω για να μπορέσουν οι διασώστες να του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες.

Μια άλλη φορά, ένας συνάδελφος και φίλος από την ομάδα SWAT νόμιμα πυροβόλησε στο μέτωπο έναν ύποπτο με διαμέτρημα .223 Remington. Η βολή έριξε τον ύποπτο αναίσθητο στο έδαφος για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι που καταλάβαμε ότι το βλήμα δεν έχει διαπεράσει το κρανίο του. Ως δια μαγείας, το βλήμα είχε μείνει κάτω από το δέρμα του τύπου. Η πορεία του βλήματος είχε αλλάξει όταν χτύπησε στο κρανίο λόγω του σχήματος του, και συνέχισε να ταξιδεύει γύρω από το κρανίο κάτω από το δέρμα μέχρι και πίσω από το κεφάλι του.

Θυμάμαι μου είχε πει ένας διασώστης ότι έδινε πρώτες βοήθειες σε έναν άνθρωπο που είχε τις αισθήσεις του και είχε δεχθεί τρεις σφαίρες διαμετρήματος .38 Special στο κεφάλι.

Απλά σκεφτείτε τα αυτά λίγο…»

Ο λόγος για τα παραπάνω είναι ότι το κρανίο μας είναι φτιαγμένο σαν ένα κράνος. Έχει σχήμα που μπορεί εύκολα να ανακατευθύνει αιχμηρά αντικείμενα, και έχει πάχος 6.5-7.5 χιλιοστά με πυκνότητα 1900 kg/m3. Εκεί έρχεται η τεχνική του θανατηφόρου Τ. Όπως θα παρατηρήσατε, η τεχνική δε στοχεύει στα «σκληρά» σημεία του κρανίου, όπως το μέτωπο, αλλά εκεί από όπου μπορεί το βλήμα να περάσει χωρίς μεγάλες αντιστάσεις. Δηλαδή, τα μάτια και τη μύτη. Ώστε να φτάσει στον έσχατο εγκέφαλο.

Από τη πίσω πλευρά τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα γιατί δεν είναι τόσο εύκολο να υπολογίσουμε τη θέση του θανατηφόρου Τ. Εκεί ένα κόλπο είναι να φανταζόμαστε το Τ με τη βάση του στον ινιακό λοβό, το μέρος που προεξέχει λίγο στο πίσω μέρος του κρανίου μας. Αλλά είναι σίγουρα από τις πιο δύσκολες βολές. Από το πλάι τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά καθώς έχουμε το αυτί ως σημείο αναφοράς. Το κέντρο του αυτιού είναι στην ίδια ευθεία με τα μάτια άρα μπορούμε να υπολογίσουμε το θανατηφόρο Τ κάπως έτσι.

Όπως βλέπετε μία βολή που να οδηγήσει σε άμεση εξουδετέρωση ενός στόχου είναι πάρα πολύ δύσκολη και γι’αυτό ακόμα και έμπειροι ελεύθεροι σκοπευτές προσπαθούν να τις αποφεύγουν εάν είναι εφικτό. Αυτός ήταν και ένας λόγος που έκανε τη περίπτωση της διάσωσης του Καπετάνιου Φίλιπς στη Σομαλία το 2009 μία τόσο θρυλική ιστορία μέχρι και σήμερα. Τρεις αμερικανοί ελεύθεροι σκοπευτές των SEAL έκαναν 3 ταυτόχρονες τέτοιες βολές από πλοίο με απόλυτη επιτυχία. Προσωπικά δε γνωρίζουμε καμία άλλη περίπτωση που να έχει συμβεί κάτι τέτοιο.