Η ταινία «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει» (Die Hard) του 1988 έχει γίνει συνώνυμο με τη Χριστουγεννιάτικη περίοδο εδώ και αρκετά χρόνια. Η ταινία αυτή θεωρείται δικαίως μία κλασική περιπέτεια και σε αυτό το άρθρο θα τη δούμε από μία ελαφρώς διαφορετική οπτική γωνία.

Η υπόθεση της ταινίας βασίζεται στο βιβλίο «Τίποτα Δε Κρατάει για Πάντα» του Ρόντερικ Θορπ από το 1979. Η ταινία αυτή είναι μία μοντέρνα απόδοση αυτού του κλασικού μυθιστορήματος από το 1979. Αρχικά ο ρόλος του πρωταγωνιστή, Αστυνόμου Τζων Μακλέιν, είχε προταθεί στον Φρανκ Σινάτρα ο οποίος το αρνήθηκε, έπειτα στον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ ο οποίος ήδη γυρνούσε μία άλλη ταινία και δεν ήταν διαθέσιμος, και εν τέλει στον Μπρους Ουίλις ο οποίος και δέχθηκε το ρόλο.

Η υπόθεση είναι μία Χριστουγεννιάτικη εταιρική εορτή που πήγε αρκετά στραβά. Ο αστυνομικός από τη Νέα Υόρκη Τζων Μακλέιν πήγε στο Λος Άντζελες για να γιορτάσει με τη σύζυγο του στην εταιρία όπου εργάζονταν, αλλά τα σχέδια του άλλαξαν όταν ο Γερμανός τρομοκράτης Χανς Γκρούμπερ που τον υποδύεται ο ηθοποιός Άλαν Ρίκμαν, πιάνει ομήρους όλους όσους βρίσκονταν μέσα στην εταιρία. Ωστόσο, αυτό ήταν απλώς ο αντιπερισπασμός καθώς κρυφά την ίδια στιγμή εκτελούσε μία άψογα οργανωμένη κλοπή $640 εκατομμυρίων σε ομόλογα. Ασφαλώς, ο πρωταγωνιστής Τζων Μακλέιν κατάφερε να τον σταματήσει αλλά ας δούμε τα ενδιαφέροντα μέρη της ταινίας από τη δική μας οπτική γωνία.

Ας ξεκινήσουμε από τη προετοιμασία, ο πρωταγωνιστής εκπαιδεύτηκε δίπλα σε εν ενεργεία αστυνομικούς από το Λος Άντζελες για να μάθει την αργκό και κάποιες τακτικές. Χαρακτηριστικό είναι, όπως ανέφερε ο ίδιος σε συνέντευξη του ότι οι εν ενεργεία αστυνομικοί τον βοήθησαν πολλές φορές με το μαύρο χιούμορ που έχει σε αρκετές σκηνές στη ταινία. Όπως είχε πει, είναι συνηθισμένο για αστυνομικούς να κάνουν αστεία σε άσχημες περιστάσεις. Αντίστοιχα, όλοι οι κωδικοί και επικοινωνία μέσω ασυρμάτων χρησιμοποιεί τους πραγματικούς κώδικες που είχε τότε η αστυνομία του Λος Άντζελες.

Όσον αφορά τον οπλισμό, όλα τα όπλα ήταν αληθινά και τροποποιημένα από τον οπλουργό Μάικλ Πάπακ ώστε να βάλλουν με αβολίδοτα πυρομαχικά. Μάλιστα, το όπλο του πρωταγωνιστή, ένα πιστόλι Beretta 92F σε διαμέτρημα 9×19 χιλιοστών έπρεπε να τροποποιηθεί ώστε να έχει διαφορετικό αναστολέα κλείστρου διότι ο Μ. Ουίλις είναι αριστερόχειρας.

Μία ακόμα δυσκολία αναφορικά με τον οπλισμό ήταν τα όπλα της τρομοκρατικής οργάνωσης. Καθότι Γερμανοί, ο σκηνοθέτης ήθελε να δείξει ακριβώς αυτό και στον οπλισμό. Έτσι τους εξόπλισε με όπλα όπως το αυστριακό τυφέκιο Steyr AUG και το περίεργο πιστόλι P7 της γερμανικής Heckler & Koch. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η αγορά αυτών των όπλων ήταν ιδιαίτερα δύσκολη στις ΗΠΑ και στη περίπτωση του P7 αναγκάστηκαν να το αγοράσουν από τη προσωπική συλλογή ενός συλλέκτη όπλων.

Συνεχίζοντας στο θέμα του ρεαλισμού, ο σκηνοθέτης της ταινίας Τζων Μακτίρμαν είχε δηλώσει μετά τη κυκλοφορία της ταινίας ότι «η συντριπτική πλειοψηφία των εξωτερικών πλάνων που δείχνουν εκρήξεις ήταν πραγματικές, εκτελούσαμε με πυροτεχνουργούς πραγματικές εκρήξεις πλήρης ισχύος γύρω από το κτίριο». Στην ίδια συνέντευξη είχε επίσης δηλώσει ότι ένα μεγάλο μέρος της ταινίας ήταν αυτοσχεδιασμός καθώς το σενάριο δεν ήταν ολοκληρωμένο μέχρι και τη τελευταία ημέρα των γυρισμάτων.

Σίγουρα τα παραπάνω προσφέρουν έναν ιδιαίτερο ρεαλισμό στη ταινία. Από την άλλη πλευρά, οι τακτικές μάχης και λεπτομέρειες της ταινίας είναι επιεικώς κακές. Οι Χολιγουντιανές υπερβολές είναι παντού σε αυτή τη ταινία αλλά θεωρούμε ότι υπάρχουν κάποια χρήσιμα πράγματα που εφαρμόζονται και στη πραγματικότητα. Ας τα δούμε εν συντομία. Αρχικά, κάτι που πλέον το βλέπουμε όλο και πιο συχνά σε τρομοκρατικές επιθέσεις (διαβάστε περισσότερα στο άρθρο μας «FDNY: Ανάλυση Επιθέσεων στο Παρίσι (2015)»), η χρήση μίας επίθεσης ως αντιπερισπασμό για μία άλλη. Κάτι άλλο ενδιαφέρον που έχουμε περιγράψει στο άρθρο μας «Πατέντα Μάχης: Φορώντας Ανάποδα το Ρολόι» είναι ότι ο πρωταγωνιστής φορούσε το ρολόι του ανάποδα.

Κάτι εξίσου αρκετά ρεαλιστικό και ενδιαφέρον είναι το πως ο πρωταγωνιστής χρησιμοποιεί όλες τις ευκαιρίες για να συλλέξει πληροφορίες, ακόμα και μικρές λεπτομέρειες όπως τα μικρά ονόματα των τρομοκρατών.

Φυσικά, και από τη πλευρά των τρομοκρατών υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα ρεαλιστικά χαρακτηριστικά όπως η χρήση των μέτρων ασφαλείας προς όφελος τους. Όπως τα συστήματα ασφαλείας του κτιρίου, η ανάκληση του συναγερμού της πυροσβεστικής, κτλ. Επίσης, βλέπουμε σε μία σκηνή τον αρχηγό των τρομοκρατών, τον Χανς, να προσποιείται τον όμηρο για να γλυτώσει. Αυτό είναι τόσο ρεαλιστικό που στη πραγματικότητα όλες οι ομάδες ασφαλείας, ιδιωτικές και δημόσιες, χειρίζονται όλους σε έναν ύποπτο χώρο ως ύποπτους μέχρι να γίνει αναγνώριση των στοιχείων τους. Αντίστοιχα, από τη πλευρά του πρωταγωνιστή βλέπουμε επίσης μερικές καλές τακτικές ανορθόδοξου πολέμου με δολιοφθορές και παραπληροφόρηση. Ένα άλλο παράδειγμα ρεαλισμού είναι όταν βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να τοποθετεί δύο ηλεκτρικούς πυροκροτητές σε ένα κομμάτι από πλαστικό εκρηκτικό C4, μία τυπική μέθοδο για αποφυγή προβλήματος πυροδότησης εξαιτίας αστοχίας του πρώτου. Ασφαλώς, ως Χολιγουντιανή υπερβολή, ο πρωταγωνιστής λέει «γάμησε το» και βάζει και ένα τρίτο αλλά η ουσία παραμένει η ίδια.

Ακόμα και ο αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός που κατασκεύασε σχεδόν σίγουρα θα λειτουργούσε και στη πραγματικότητα καθώς οι πυροκροτητές έχουν κάποια ασταθή εκρηκτική ύλη όπως το RDX και μία πτώση όπως αυτή στη ταινία θα ήταν ικανή να τους πυροδοτήσει. Μία ακόμα έξυπνη ιδέα ήταν η χρήση του αορτήρα ως σχοινί για να καταρριχηθεί ο πρωταγωνιστής στο κάτω όροφο. Κάτι που τον συγκράτησε για λίγα δευτερόλεπτα.

Κλείνοντας, παραθέτουμε το επίσημο τρέιλερ της ταινίας από το 1988 παρακάτω. Μία κλασική Χριστουγεννιάτικη ταινία που ελπίζουμε να την ευχαριστηθείτε και φέτος τα Χριστούγεννα.