Οι Rangers αποτελούν μία από τις πιο σκληροτράχηλες μονάδες ειδικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ έχοντας μία από τις πιο δύσκολες εκπαιδεύσεις και διαδικασίες επιλογής. Σε αυτό το άρθρο θα δούμε τι έγινε όταν αυτοί οι άντρες ήρθαν αντιμέτωποι με μία αράχνη-καμήλα μέσω της αφήγησης ενός πολύ γνωστού βετεράνου Ranger, του εκπαιδευτή ένοπλης μάχης με ειδίκευση στη νυχτερινή μάχη. Του κυρίου Τζον Λόβελ που τον βλέπετε παρακάτω.

Κάνοντας μία εκπαίδευση-παιχνίδι ο κύριος Τ. Λόβελ αφηγήθηκε αυτή τη προσωπική του ιστορία. Το παιχνίδι-εκπαίδευση ήταν αυτός να αφηγείται την ιστορία και σε τυχαίες στιγμές να διατάζεται να ρίξει προς τους στόχους. Ο στόχος αυτής της άσκησης είναι η ταχεία μετάβαση από χαλαρή διάθεση αφηγήσεως σε κατάσταση μάχης και πάλι πίσω. Μία πολύ αποτελεσματική τεχνική που είχαμε εκτελέσει και οι ίδιοι στην εκπαίδευση που είχαμε περιγράψει στο άρθρο μας «Ανασκόπηση: Rifle Course (Τσεχία)». Παρακάτω παραθέτουμε την ιστορία που αφηγήθηκε σε ελληνική απόδοση, και στο τέλος του άρθρου μας μπορείτε να βρείτε το εν λόγω βίντεο. Η επόμενη φωτογραφία είναι η αράχνη καμήλα ώστε να έχετε μία ιδέα περί τίνος πρόκειται.

Λοιπόν, ήμουν στο εξωτερικό, συγκεκριμένα στο Αφγανιστάν. Νομίζω ήταν στο Ασάνταμπαντ ή στο Τζαλάλαμπαντ και ήμασταν οι πρώτοι που καταλαμβάναμε αυτές τις πόλεις και έτσι δεν είχαμε υποδομές εκεί, ήμασταν οι πρώτοι Αμερικάνοι στη περιοχή. Και γι’αυτό κατασκευάζαμε αυτές τις Προκεχωρημένες Βάσεις Επιχειρήσεων. Σκεφτείτε ότι ήμασταν μεγάλες μοίρες από Rangers και ζούσαμε σε σκηνές.

Στη Μέση Ανατολή υπάρχει ένα πράγμα που ονομάζεται Αράχνη Καμήλα. Ονομάζονται έτσι γιατί είναι αράχνες που είναι λίγο μεγαλύτερες από καμήλες. Βασικά αυτό είναι ψέμα, δεν είναι τόσο μεγάλες, αλλά είναι τρομακτικά πλάσματα. Μερικές είναι σαν μπάλες του σόφτμπολ, άλλες σε μέγεθος μπάλας του μπάσκετ.

Τέλος πάντων, ήμουν στη 2η Ταξιαρχία Ranger και είχαμε τοποθετηθεί εκεί στο εξωτερικό σε αυτές τις τεράστιες σκηνές. Η κάθε σκηνή χωρούσε 10-12 άντρες, δηλαδή μία διμοιρία από Rangers. Εκείνη τη στιγμή είχαμε ορίσει σκοπιές στις δύο άκρες της σκηνής και χαλαρώναμε. Φανταστείτε τη μεγάλη αυτή σκηνή, χαλαρώναμε μέσα, υπήρχαν όπλα παντού, άντρες χωρίς μπλούζες με τατουάζ… Αρκετά σκληρό και άγριο περιβάλλον.

Και εκεί που αράζουμε όλοι και το παίζουμε σκληροί, κάποια στιγμή ένας παρατηρεί αυτή τη γιγαντιαία αράχνη καμήλα να κρέμεται ανάποδα από την οροφή. Και όλοι παγώνουμε και το κοιτάμε σκεπτόμενοι «τι σκατά είναι αυτό;» Ήταν τεράστιο και δεν είχα πραγματικά δει ποτέ ξανά τέτοιο πράγμα.

Παιδιά δε σας κάνω πλάκα, αν σας πω την ιστορία σε δυο χρόνια η αράχνη δε θα είναι τριπλάσια σε μέγεθος. Αλλά χωρίς πλάκα ήταν σε μέγεθος μπάλας του μπάσκετ.

Χωρίς πλάκες τώρα, όλοι προσπαθούσαμε να το παίξουμε σκληροί λέγοντας «στ’αρχίδια μας, είμαστε Rangers», και ένας χτυπάει την οροφή δίπλα από αυτό το πράγμα και η αράχνη πέφτει κάτω. Και ήταν σαν γάτα που πέφτει γιατί καθώς έπεφτε περιστράφηκε και προσγειώθηκε στα πόδια της. Σηκώνεται ελαφρώς και όλοι μας παγώνουμε και λέμε, οκ δεν έγινε και τίποτα.

Και ξαφνικά αυτό το πράγμα αρχίζει να τρέχει. Νομίζω πήγαινε με Mach 2 ή Mach 3. Και αμέσως όλη αυτή η διμοιρία από Rangers πνίγεται στο χάος. Άλλοι πηδάνε επάνω στα κρεβάτια εκστρατείας, όλοι εξαφανίζονται στις άκρες, άλλοι αρπάζουν ότι βρουν για να προστατευτούν.

Και μετά από λίγο όταν όλο αυτό το χάος ηρεμεί, έβλεπα έναν τύπο να έχει ανέβει επάνω σε ένα σακίδιο, ένας κρατούσε μία βαριοπούλα, ένας άλλος είχε πάρει ένα πολυβόλο M249 και υποθέτω ετοιμάζονταν να πυροβολήσει την αράχνη. Αλλά το αστείο είναι ότι αυτές οι χαζές ιστορίες μου έχουν μείνει στο μυαλό, τόσες ένοπλες συμπλοκές και μάχες αλλά τέτοια χαζά πράγματα θυμάμαι. Σκεφτείτε όμως, πως μία αράχνη καταφέρνει να κάνει μία διμοιρία από Rangers να τρέχουν σαν κοριτσάκια.

Ελπίζω να απολαύσατε τις πολεμικές ιστορίες με τον Τζον στο σκοπευτήριο.