Ακόμα και σήμερα ένα μέρος του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ εξοπλίζεται με τα παρωχημένα τυφέκια σταθερού κοντακίου M-16. Σταδιακά γίνεται αναβάθμιση τους σε πιο μοντέρνα όπλα, αλλά αυτό το όπλο σε συνδυασμό με την αποστολή των αμερικανών πεζοναυτών οδήγησε στη δημιουργία αυτής της πατέντας από το 2003 όταν ξεκίνησε ο πόλεμος του Ιράκ.

Οι πεζοναύτες ήταν από τις πρώτες συμβατικές στρατιωτικές δυνάμεις που πάτησαν στο χώμα του Ιράκ το 2003 και γρήγορα ήρθαν αντιμέτωποι με ένα πολύ διαφορετικό πεδίο μάχης, τη μάχη σε πυκνοκατοικημένες πόλεις. Ένα από τα προβλήματα που έγιναν αμέσως ορατά ήταν το πολύ μεγάλο μήκος του τυφεκίου M-16 με σταθερό κοντάκιο. Κάτι που έκανε τη κίνηση μέσα σε κλειστούς χώρους σχεδόν αδύνατη. Ώστε να «μικρύνουν» το μήκος του τυφεκίου άρχισαν να χρησιμοποιούν την επώμιση που βλέπετε σε αυτές τις φωτογραφίες.

Ασφαλώς και η μετακίνηση της στάσης κατά αυτό το τρόπο μειώνει την ευστοχία και σταθερότητα, και δεν είναι καθόλου βολική στάση. Ωστόσο, σε κατοικημένους τόπους όπου σύμφωνα με το Υπ. Αμύνης των ΗΠΑ οι συμπλοκές ήταν σε αποστάσεις μικρότερες των 100 μέτρων η ανάγκη για ευελιξία και ταχεία αντίδραση ήταν πολύ υψηλότερη από την ευστοχία σε μεγάλες αποστάσεις.

Όπως βλέπουμε ένας έμπειρος επαγγελματίας πάντα θα βρίσκει κάποιο τρόπο να προσαρμόζει τα εργαλεία του στη δουλειά του, αλλά τίποτα δε μπορεί να αντικαταστήσει το κατάλληλο εργαλείο. Τα όπλα είναι και αυτά εργαλεία και ανάλογα με τις απαιτήσεις πρέπει να επιλέγεται και το ανάλογο. Οι αμερικανοί πεζοναύτες το έμαθαν με έναν πολύ αιματηρό τρόπο στο Ιράκ.