Η συγκεκριμένη τεχνική διδάσκετε σε πολλά σχολεία ελεύθερων σκοπευτών, κυρίως για τη καταπολέμηση εχθρικών ελεύθερων σκοπευτών, αλλά εδώ και περίπου 10 χρόνια έχουν αναπτυχθεί και τεχνολογίες που κάνουν ότι ακριβώς θα περιγράψουμε εδώ αυτοματοποιημένα. Είναι μία πάρα πολύ δύσκολη τεχνική που απαιτεί μεγάλη ικανότητα αλλά και εμπειρία. Ο λόγος που τη βάλαμε σε αυτή τη κατηγορία είναι διότι μέχρι σήμερα διδάσκεται ως εμπειρική γνώση παρά ως μέρος του τυπικού δόγματος εκπαιδεύσεως, άρα είναι περισσότερο μία πατέντα μάχης παρά επίσημο εκπαιδευτικό υλικό.

Θα ξεκινήσουμε με κάτι πολύ απλό με στόχο να γίνει όσο πιο κατανοητό γίνεται πως λειτουργεί αυτή η τεχνική. Όταν βλέπουμε ένα υπερηχητικό αεροσκάφος να σπάει το φράγμα του ήχου κάνει ένα πολύ χαρακτηριστικό ήχο, κάτι ανάμεσα σε έκρηξη και σπάσιμο.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις σφαίρες πυροβόλων όπλων (εκτός και αν είναι σχεδιασμένες ως υποηχητικές). Όταν μία σφαίρα-βλήμα που κινείται με υπερηχητική ταχύτητα περάσει κοντά μας θα ακούσουμε ένα χαρακτηριστικό «κρακ» καθώς θα σπάει το φράγμα του ήχου σε κοντινή από εμάς απόσταση. Όπως είχαμε αναφέρει στο άρθρο μας «Πως Λειτουργούν οι Σιγαστήρες» ο κάθε πυροβολισμός αποτελείται από κάποιους επιμέρους ήχους, και για τους λόγους που είχαμε αναφέρει και σε εκείνο το άρθρο μας αυτή η πατέντα δε λειτουργεί αποτελεσματικά σε όπλα που φέρουν σιγαστήρες. Γι’αυτό άλλωστε οι περισσότεροι ελεύθεροι σκοπευτές φέρουν σιγαστήρες, όχι για τη μείωση θορύβου αλλά για την αλλοίωση του ηχητικού ίχνους της βολής.

Εμείς οι άνθρωποι μπορούμε ξεκάθαρα να ακούσουμε δύο ήχους εάν η βολή είναι προς το μέρος μας, δεν είναι με υποηχητικά βλήματα, και δεν έγινε με χρήση σιγαστήρα. Ο πρώτος ήχος είναι η πυροδότηση του όπλου, και το δεύτερο είναι το υπερηχητικό «κρακ» όταν το βλήμα θα περάσει κοντά μας. Ο πιο καλός τρόπος περιγραφής κατά τη γνώμη μας είναι ήχος αντίστοιχος με εκείνο που κάνει ένα μαστίγιο.

Στα περισσότερα σύγχρονα τυφέκια και αραβίδες, το φράγμα του ήχου σπάει περίπου 200-300 μέτρα από τη στιγμή που εξέρχεται το βλήμα από τη κάννη. Έτσι, αν κάποιος βάλλει προς το μέρος μας με τις παραπάνω συνθήκες και από απόσταση τουλάχιστον 200 μέτρων μακριά και ακούσουμε τους δύο αυτούς ήχους, τον ήχο πυροδότησης και το «κρακ» όταν το βλήμα περάσει κοντά μας, κάνουμε το εξής. Με το που ακούσουμε τη πυροδότηση, και καθώς λαμβάνουμε θέση κάλυψης, μετράμε μέσα μας. Όταν ακούσουμε το «κρακ» του βλήματος, σταματάμε το μέτρημα. Έπειτα απλά πολλαπλασιάζουμε το χρόνο που μετρήσαμε με το 300.

Κάθε δευτερόλεπτο το βλήμα διανύει περίπου 300 μέτρα. Άρα εάν μετρήσαμε δύο δευτερόλεπτα από το πυροβολισμό έως το «κρακ», τότε ο σκοπευτής είναι περίπου στα 600 μέτρα. Όπως αναφέραμε, σήμερα υπάρχουν φορητές συσκευές (όπως η παρακάτω) που κάνουν αυτή την ανίχνευση και εντοπισμό, αλλά η πατέντα αυτά συνεχίζει να περνάει από στόμα σε στόμα στους χώρους των ενόπλων δυνάμεων.

Κλείνοντας, παρότι η πατέντα αυτή είχε σχεδιαστεί για χρήση κατά ελεύθερων σκοπευτών είναι εξίσου πρακτική και για οποιουδήποτε άλλου είδους βολών. Ειδικά σε περιβάλλοντα ανοικτού πεδίου όπως το Αφγανιστάν ή η Υεμένη, χρησιμοποιείται για καθοδήγηση εναέριων μέσων προς τη περιοχή απ’όπου έρχονται τα εχθρικά πυρά.