Το Mirach 100 είναι ένα μη επανδρωμένο αεροσκάφος (UAV – Unamenned Air Vehicle) που χρησιμοποιείται πλέον σχεδόν αποκλειστικά ως εξομοιωτής εναέριων στόχων για ασκήσεις αντι-αεροπορικής (Α/Α) άμυνας αεροπορίας ή πυροβολικού αλλά και για δοκιμές νέων οπλικών συστημάτων. Η κατασκευή του ξεκίνησε τη δεκαετία του 1950 από την Ιταλική εταιρία Selex ES σε συνεργασία με τις επίσης Ιταλικές εταιρίες Meteor CAE και Galileo Avionica. Εδώ θα δούμε τη χρήση, τα τεχνικά χαρακτηριστικά του αλλά και τη σημασία τους στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και στη συμμαχία ΝΑΤΟ.

 
Σύντομη Ιστορία
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 οι Ιταλικές εταιρίες Selex ES, Meteor CAE και Galileo Avionica σχεδίαζαν μία νέα αυτόνομη πτητική πλατφόρμα που θα χρησιμοποιούνταν σε αυτόνομους τακτικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, γνωστοί ως τύπου Κρουζ (cruise), δηλαδή ταξιδίου. Καθώς όλο και πιο εξελιγμένα σχέδια υιοθετούνταν στους πυραύλους τύπου Κρουζ, οι Ιταλικές εταιρίες αποφάσισαν να αλλάξουν το στόχο τους σε μη επανδρωμένο αεροσκάφος (UAV – Unamenned Air Vehicle) πολλαπλών χρήσεων τη δεκαετία του 1990. Βλέπετε μία σύντομη ιστορική αναδρομή όλων των μοντέλων του Mirach παρακάτω, από το 1955 μέχρι και το 2005 που έγινε η παρουσίαση του πιο πρόσφατου μοντέλου.

Έπειτα από αρκετές δοκιμές, ξεχώρισε στη δυνατότητα ανάπτυξης υψηλής υποηχητικής ταχύτητας και ελιγμών με πολύ χαμηλό κόστος κατασκευής. Αυτοί ήταν και οι κύριοι λόγοι που άρχισε να χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά ως εναέριος εξομοιωτής στόχων. Η Ελλάδα διαθέτει μεγάλο αριθμό από τέτοια UAV όπως θα δούμε και στη παράγραφο «Χρήση στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις» στη συνέχεια.

Πέρα από την Ελλάδα το Mirach 100 το χρησιμοποιούν και πολλές ακόμα χώρες της συμμαχίας ΝΑΤΟ αλλά και άλλες Ένοπλες Δυνάμεις είτε ως εναέριο εξομοιωτή στόχων είτε ως κατασκοπευτικό UAV. Μερικά παραδείγματα είναι το Ηνωμένο Βασίλειο, η Δανία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Ιταλία, η Αργεντινή, κ.α. Επίσης, έχει πιστοποιηθεί από το ΝΑΤΟ ως εξομοιωτής εναέριων στόχων με επιχειρησιακή αξιοπιστία μεγαλύτερη του 98%.
 
Σχεδιασμός
Τα στοιχεία που θα δούμε εδώ βασίζονται στο πιο διαδεδομένο σήμερα μοντέλο, το Mirach 100/5 του οποίου η παραγωγή ξεκίνησε το 1998. Ξεκινώντας από το σχήμα του, δε διαφέρει ιδιαίτερα από τη πλειοψηφία των πυραύλων Κρουζ. Έχει οριζόντια φτερά μικρού μήκους που χρησιμοποιούνται για σταθεροποίηση και γρήγορη αλλαγή πορείας μαζί με το διπλό κάθετο ουραίο πτερύγιο. Έχει δυνατότητα να φέρει ένα μεγάλο εύρος διαφορετικών συσκευών μέσα στην άτρακτο αλλά και εξωτερικά κάτω από τα φτερά ή στη κοιλιά του.

Οι διαστάσεις του είναι 4 μέτρα συνολικό μήκος, 2.30 μέτρα άνοιγμα φτερών με μέγιστο βάρος απογείωσης 330 κιλά. Η μέγιστη ταχύτητα πτήσης είναι τα 1041.3 km/h ή αλλιώς 0.85 Mach (δηλαδή 85% της ταχύτητας του ήχου) με αυτονομία 1.5 ώρας συνεχούς πτήσης σε μέγιστο υψόμετρο 12500 μέτρων (ή αλλιώς 41010 πόδια) και ελάχιστο 3 μέτρα (9.8 πόδια). Επίσης, μπορεί να προγραμματιστεί για πτήση σε σχηματισμό ή χαμηλούς ελιγμούς. Έχει εντυπωσιακή αντοχή φορτίου σταθερής πίεσης 6G με στιγμιαίες μεταβολές μέχρι και 8G. Η άτρακτος του έχει χώρο μεταφοράς διαμέτρου 40 εκατοστών όπου μπορεί να τοποθετηθεί εξοπλισμός βάρους έως 60 κιλών ή εξωτερικά μέχρι 50 κιλά. Στη παρακάτω φωτογραφία βλέπετε δύο λευκούς προωθητικούς πυραύλους κάτω από τα φτερά του.

Είναι δύο μικροί JATO (Jet-Assisted Take Off ή στα Ελληνικά «Απογείωση με Υποβοήθηση Πυραύλου») προωθητικοί πύραυλοι που δεν είναι τίποτα παραπάνω από αυτό που βλέπετε στην επόμενη επεξηγηματική εικόνα.

Αυτό του δίνει τη δυνατότητα απογείωσης-εκτόξευσης από σταθερά σημεία όπως πεδία βολής ή πλοία. Ο αρχικός σχεδιασμός του ήταν για μεταφορά από αεροσκάφη, όπως και η πλειοψηφία των πρώτων πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς Κρουζ. Ωστόσο, οι ανάγκη για χρήση του ως εναέριο στόχο οδήγησε στην υιοθέτηση των προωθητικών πυραύλων JATO. Εδώ βλέπετε πως μεταφέρεται το Mirach από αεροσκάφη και εν συνεχεία ελευθερώνεται.

Τα παλαιότερα μοντέλα, μέχρι και τις πρώτες εκδόσεις του Mirach 100/5, η προσγείωση του γίνονταν με αλεξίπτωτο με χρόνο συλλογής μία ώρα για τη στεριά και τρεις ώρες στη θάλασσα. Βέβαια, αυτό δεν αποκλείει τις πιθανότητες ατυχημάτων όπως βλέπετε και στην επόμενη φωτογραφία.

Καθώς όμως το Mirach έχει σχεδιαστεί για να καταστρέφεται (εφόσον λειτουργεί ως στόχος), η συντήρηση και επισκευή του είναι μία σχετικά απλή διαδικασία με μικρότερο κόστος από τα περισσότερα UAV της κατηγορίας του. Παρ’ όλα αυτά, στα νεώτερα μοντέλα, πέρα από το αλεξίπτωτο προσγείωσης τα Mirach διαθέτουν αυτόματα σωσίβια περισυλλογής που ενεργοποιούνται έπειτα από πτώση σε νερό.

Στη καρδιά του Mirach βρίσκεται ένας μικρός, χαμηλής ώθησης στροβιλοκινητήρας (turbojet) από τη Γαλλική εταιρία Microturbo SA. Είναι το μοντέλο Microturbo TRS-18-1 προωθητικής ισχύος 1.10 kN που θα το δούμε σε μεγαλύτερο βάθος στη παράγραφο «Κινητήρας» στη συνέχεια. Τα φτερά του Mirach μετακινούνται με βηματικούς κινητήρες όπως μπορείτε να δείτε και στη παρακάτω φωτογραφία μέσα στο κόκκινο πλαίσιο.

Αντίστοιχα, στο εσωτερικό του βλέπουμε βύσματα διασύνδεσης για συντήρηση του στροβιλοκινητήρα Microturbo TRS-18-1 αλλά και τη διαχείρηση του συστήματος πλοήγησης του.

Στον διαθέσιμο εξοπλισμό περιλαμβάνεται μία μεγάλη γκάμα από συσκευές που όμως θα τις δούμε σε στη παράγραφο «Δυνατότητες» στη συνέχεια. Η διαχείρηση του γίνεται μέσω του Ground Control Station (GCS) ή στα Ελληνικά «Σταθμός Ελέγχου Εδάφους» που προσφέρει επιλογές προγραμματισμού της πτήσης για ασκήσεις, εξομοιώση αποστολών ή πλήρης αυτόνομη πτήση για χρήση ως κατασκοπευτικό UAV.

Κλείνοντας αυτή την εισαγωγή στο σχεδιασμό και τα βασικά χαρακτηριστικά του, αξίζει να αναφέρουμε ότι η πρώτη επιβεβαιωμένη κατάριψη του Ευρωπαϊκής κατασκευής πυραύλου ASRAAM (Advanced Short Range Air-to-Air Missile ή στα Ελληνικά «Εξελιγμένος Πύραυλος Μικρού Βεληνεκούς Αέρος-Αέρος») για το μαχητικό αεροσκάφος Eurofighter Typhoon έγινε με εναέριο στόχο Mirach 100/5. Εδώ βλέπετε ένα Eurofighter Typhoon του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας τη στιγμή που εξαπολύει ένα πύραυλο ASRAAM.

Στις 9 Απριλίου 2009 στο νησί Μπενμπεκούλα που ανήκει στο σύμπλεγμα νήσων Εβρίδες της Σκωτίας, έγινε επιτυχής δοκιμή του πυραύλου ASRAAM πάνω από τον Ατλαντικό ωκεανό με σημείο εκτόξευσης το πεδίο βολής της Βρετανικής βιομηχανίας όπλων QinetiQ που βρίσκεται εκεί. Χαρακτηριστικό είναι ότι έπειτα από τη πρώτη του κατάρριψη, το συγκεκριμένο Eurofighter Typhoon απέκτησε και το παρακάτω.

Είναι το σχέδιο ενός Mirach 100/5 που έχει διαγραφεί με ένα κόκκινο Χ. Η πτήση πραγματοποιήθηκε από τον πιλότο δοκιμαστικών αεροσκαφών της βιομηχανίας οπλικών συστημάτων BAE Systems, Craig Penrice με συγκυβερνήτη-χειριστή οπλικών συστημάτων, τον Stan Ralph.

 
Τεχνικά Χαρακτηριστικά

 
Δυνατότητες
Παραπάνω αναφέραμε ότι το Mirach 100 προσφέρει πολλές δυνατότητες πέρα από τη χρήση του ως μη επανδρωμένο αεροσκάφος (UAV). Αρχικά, έχει δυνατότητα μεταφοράς του «Locusta» το οποίο η εταιρία πουλάει και ανεξάρτητα για χρήση του ως φτηνό εναέριο στόχο. Το «Locusta» είναι ένα μικρό UAV με πολύ απλές ρυθμίσεις προγραμματισμού πτήσης που εκτοξεύεται με μηχανισμό πίεσης αέρα και κάνει αυτόνομη πτήση με χρήση στροβιλοκινητήρα. Εδώ βλέπετε δύο «Locusta» που έχουν τοποθετηθεί κάτω από τα φτερά ενός Mirach 100/5 ώστε όταν να απογειωθεί και να τα ελευθερώσει όπου έχει προγραμμιστεί ως εναέριους στόχους.

Η παραπάνω φωτογραφία είναι από τη Διεθνή Έκθεση και Σεμινάριο Αμύνης IDEAS (International Defence Exhibition and Seminar) του 2012 που έλαβε χώρα στο εκθεσιακό κέντρο Karachi στο Πακιστάν. Η χρήση του «Locusta» χαμηλώνει ακόμα περισσότερο το κόστος ασκήσεων και δίνει μία ακόμα δυνατότητα στο Mirach 100.

Μπορεί επίσης να φέρει σύστημα ενεργών και παθητικών RCS augmenters ή στα Ελληνικά, συστήματα αύξησης ίχνους σε ραντάρ. Παρότι δε γνωρίζουμε τι ακριβώς ενισχυτικά RCS (Radar Cross-Section) χρησιμοποιεί το Mirach 100, τα πιο γνωστά στο χώρο των UAV είναι:

• Γωνιακοί ανακλαστήρες που δημιουργούν μεγάλη αντανάκλαση στα σήματα των ραντάρ για εύκολο εντοπισμό.
  
• Ανακλαστήρες φακών Eaton που αντανακλούν το σήμα αλλά ταυτόχρονα το μεταβάλλουν άρα δίνουν στο ραντάρ μία καθαρή ένδειξη ότι κάτι υπάρχει εκεί που έγινε η μεταβολή.
• Ανακλαστήρες φακών Luneburg που έχουν ίδια αρχή λειτουργίας με τους Eaton αλλά με πιο αξιόπιστα αποτελέσματα.
  

Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι πολλά σύγχρονα αεροσκάφη χρησιμοποιούν αυτές τις τεχνολογίες με διαφορετικό τρόπο για τον ακριβώς αντίθετο σκοπό, δηλαδή για να παραπλανήσουν τα ραντάρ ότι είτε βρίσκονται σε άλλο σημείο είτε δεν είναι αυτό που φαίνονται.

Συνεχίζοντας με τις δυνατότητες του Mirach 100 έχουμε τους ενισχυτές υπέρυθρης ακτινοβολίας (IR augmenters). Πολλά σύγχρονα οπλικά συστήματα βασίζονται στην υπέρυθρη (Infrared – IR) ακτινοβολία. Το Mirach 100 έχει δυνατότητα μεταφοράς φορτίου ενίσχυσης αυτής της ακτινοβολίας για δοκιμές με αντίστοιχα οπλικά συστήματα.

Στα συστήματα IR, έχει επίσης δυνατότητα προσάρτησης αντίμετρων για οπλικά συστήματα με IR ώστε να γίνει πιο δύσκολη η άσκηση. Αυτό γίνεται με ειδικά IRCM/A (Infrared Countermeasures A) που είναι ουσιαστικά ένας φάρος που αλλοιώνει τόσο πολύ το ίχνος υπέρυθρης ακτινοβολίας ώστε να μην επιτρέπει στα περισσότερα οπλικά συστήματα την εύκολη σκόπευση του.

Στα αντίμετρα IR, το Mirach 100 μπορεί να φέρει επίσης σύστημα αντίμετρων IRCM/M (Infrared Countermeasures M). Αυτό είναι μία σειρά από ειδικές φωτοβολίδες (Chaff) που έχουν στόχο να μπερδέψουν τα συστήματα IR αλλά και θερμικά συστήματα σκόπευσης.

Μία ακόμα λύση για φτηνούς στόχους, πέρα από το «Lacustra», είναι οι συρόμενοι παθητικοί στόχοι με ενεργά και παθητικά συστήματα ενίσχυσης ακτινοβολίας IR ή/και ραδιοσυχνοτήτων. Όταν φτάσει στο σημείο που έχει προγραμματιστεί, το Mirach 100 μπορεί να ελευθερώσει έως και δύο τέτοιους στόχους που συγκρατεί με σύρμα για χρήση τους ως παθητικούς εναέριους στόχους.

Έχει τη δυνατότητα προσάρτησης κεφαλών ανεύρεσης πυραυλικών συστημάτων. Με αυτό το τρόπο προσπαθεί να αποφύγει πιθανές επιθέσεις με πυραύλους αυτόματα όταν τους εντοπίσει κάνοντας την άσκηση ακόμα πιο ρεαλιστική. Οι κεφαλές αυτές αποτελούνται από ένα πομπό ραδιοσυχνοτήτων, ένα δέκτη και σύστημα επεξεργασίας που εκτελεί ανάλογες εντολές ελιγμών σύμφωνα με τα στοιχεία εντοπισμού.

Τέλος, θα δούμε ένα πραγματικό παράδειγμα ώστε να γίνει πιο κατανοητό από όλους το πως χρησιμοποιείται αυτό το UAV. Στις 17 Απριλίου 2002 δοκιμάστηκε για πρώτη φορά ο Γερμανικός πύραυλος Αέρος-Αέρος IRIS-T ενάντια σε ένα τέτοιο στόχο. Βλέπετε ένα πύραυλο IRIS-T παρακάτω.

Εν συνεχεία βλέπετε ένα στιγμιότυπο από τη κάμερα που έφερε ο πύραυλος IRIS-T λίγο πρίν πλήξει το στόχο Mirach 100 ο οποίος εντόπισε τον εχθρικό πύραυλο και αυτόματα χρησιμοποίησε τα αντίμετρα φωτοβολίδων IRCM/M που αναφέραμε παραπάνω.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, ο πύραυλος IRIS-T είχε στόχο τον κινητήρα του Mirach που ήταν και αυτό που άφηνε το μεγαλύτερο ίχνος ώστε να επιτρέπει τον εντοπισμό του. Με ανακατασκευή του σχεδίου του σε τρισδιάστατη απεικόνιση βλέπουμε το σχέδιο αυτό ως εξής.

Και το αποτέλεσμα επιβεβαιώνει τις δυνατότητες του IRIS-T κάνοντας το πρώτη είδηση στον ειδικό τύπο παγκοσμίως έπειτα από εκείνη τη δοκιμή. Βλέπετε το Mirach που χρησιμοποιήθηκε ως στόχος μετά τη συλλογή του εδώ.

 
Κινητήρας
Για να κατανοήσουμε καλύτερα τον κινητήρα του Mirach 100 πρέπει να γνωρίζουμε τις βασικές αρχές του στροβιλοκινητήρα (turbojet) που όσο περίεργο και αν φαίνεται δεν είναι και πολύ δύσκολο. Αρχικά, τα οχήματα που χρησιμοποιούν turbojet κινητήρες ωθούνται με βάση τον Τρίτο Νομό του Νεύτωνα που λέει: «Οι δυνάμεις που εξασκούνται από την αλληλεπίδραση δύο σωμάτων (1 και 2) είναι πάντα ίσες κατά το μέτρο και αντίθετες κατά τη φορά». Αυτό για σημαίνει ότι αέρια φεύγουν με μεγαλύτερη ώθηση από την αντίσταση που υπάρχει κάνοντας το όχημα να κινηθεί εμπρός.

Θα χωρίσουμε τον στροβιλοκινητήρα (turbojet) σε τέσσερα στάδια από εμπρός προς τα πίσω. Αρχικά, γίνεται εισαγωγή του αέρα μέσα στο κινητήρα από έναν ειδικά σχεδιασμένο στρόβιλο (κύκλος του Μπράιτον) που μεταφέρει τον αέρα με τη μέγιστη απόδοση.

Στο δεύτερο στάδιο, ο αέρας οδηγείται σε μία σειρά από μικρούς θαλάμους περιμετρικά του κεντρικού άξονα που τον συμπιέζουν. Ταυτόχρονα εκεί μπεκ καυσίμων ψεκάζουν τον συμπιεσμένο αέρα και αναφλεκτήρες αναφλέγουν το μίγμα. Η καύση του μίγματος είναι το τρίτο στάδιο λειτουργίας του turbojet κινητήρα. Τους θαλάμους συμπίεσης-καύσης τους βλέπετε και σε ένα πραγματικό κινητήρα παρακάτω. Στο μπλε πλαίσιο είναι τα μπεκ καυσίμων ενώ το εσωτερικό των θαλάμων είναι ζωγραφισμένο με χρώμα που θυμίζει φωτιά.

Στο τέταρτο και τελευταίο στάδιο του στροβιλοκινητήρα έχουμε την έξοδο των καυτών αερίων που έχουν συμπιεστεί. Προτού εξέλθουν περνάνε μέσα από μία τουρμπίνα-στρόβιλο που με τη δύναμη τους την αναγκάζουν να περιστραφεί. Η τουρμπίνα-στρόβιλος είναι προσαρμοσμένη στον κεντρικό άξονα κάνοντας όλο τον κινητήρα να λειτουργεί. Όταν τα αέρια φύγουν από τη τουρμπίνα συμπιέζονται και ελευθερώνονται από ένα ειδικά σχεδιασμένο ακροφύσιο που δίνει το μέγιστο έλεγχο στη διασπορά τους. Οπότε αν τα βάλουμε όλα μαζί έχουμε τον παρακάτω turbojet κινητήρα.

Βεβαίως στη πράξη υπάρχουν και άλλα περιφεριακά συστήματα όπως το ηλεκτρικό σύστημα, το σύστημα ψύξης, κτλ. Αλλά εδώ περιγράψαμε τη βασική αρχή λειτουργίας στροβιλοκινητήρα.

Ο κινητήρας του Mirach 100 είναι ο Γαλλικής κατασκευής Microturbo TRS-18-1. Ο σχεδιασμός του είναι από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 και είναι χαμηλής ώθησης για χρήση σε υπερελαφρά αεροσκάφη ή μη επανδρωμένα οχήματα. Είναι σχεδιασμού «reverse-flow», δηλαδή η εισαγωγή και εξαγωγή είναι στην ίδια πλευρά που έχει μειονεκτήματα στην απόδοση αλλά είναι ιδανικό για εκμετάλλευση χώρου. Επίσης, ακολουθεί ακριβώς την αρχή λειτουργίας που περιγράψαμε όντας μονού κεντρικού άξονα με στρόβιλο εισαγωγής που λειτουργεί με φυγόκεντρες δυνάμεις και αξονική τουρμπίνα. Τον βλέπετε καλύτερα εδώ εκτός του Mirach 100.

Αποτελείται από τρία βασικά τμήματα και έχει συνολικό βάρος 37 κιλά. Τα τμήματα αυτά είναι τα ακόλουθα:

1. Σύστημα εισαγωγής που έχει ενσωματωμένο το σύστημα εκκίνησης και τα συστήματα λίπανσης.
2. Κεντρικός θάλαμος που περιλαμβάνει το θάλαμο συμπίεσης-καύσης και τη τουρμπίνα με ρουλεμάν.
3. Το τελευταίο μέρος έχει μεταλλικούς αναδιπλωμένους μικρότερους θαλάμους συμπίεσης και το ακροφύσιο εξόδου

Για τη παροχή καυσίμων χρησιμοποιεί ηλεκτρική αντλία με κατανάλωση 35 mg/N⋅s. Για τη λίπανση του έχει στο μπροστινό κάτω μέρος δοχείο λαδιού και στο πάνω μέρος την αντλία και το φίλτρο του. Βλέπετε όλα τα παραπάνω καλύτερα στην επόμενη φωτογραφία.

Σήμερα, οι κινητήρες turbojet έχουν σταματήσει να χρησιμοποιούνται εκτός μικρών αεροσκαφών ή πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς καθώς παρότι προσφέρουν μεγάλη ισχύ, πολύ απλό σχεδιασμό, μικρό μέγεθος και βάρος, δεν μπορούν να ξεπεράσουν κάποιους περιορισμούς στην απόδοση τους. Επίσης, έχουν πολύ μεγάλα επίπεδα θορύβου και, για τα σημερινά δεδομένα, πολύ μικρή απόδοση για τη κατανάλωση τους. Έτσι έχουν αντικατασταθεί κυρίως από turbofan και turboprop σε όλα τα σύγχρονα πολιτικά και στρατιωτικά αεροσκάφη. Μία ακόμα αναπαράσταση του TRS-18-1 βλέπετε εδώ.

Χειρισμός
Όπως ήδη αναφέραμε, ο χειρισμός του Mirach 100 γίνεται μέσω του Ground Control Station (GCS) ή στα Ελληνικά «Σταθμός Ελέγχου Εδάφους» με το πιο γνωστό και διαδεδομένο να είναι το Falco UAS (Unmanned Aerial Systems – Μη Επανδρωμένα Εναέρια Συστήματα) κατασκευασμένο από την Ιταλική Selex ES στη πόλη Ronchi dei Legionari. Είναι ένας μεταφερόμενος σταθμός χειρισμού με εμβέλεια 200 χιλιομέτρων και γεννήτριες πετρελαίου για τη παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Διαθέτει αυτόματα προγράμματα απογείωσης και προσγείωσης για τα πιο γνωστά UAV.

Ωστόσο, το Mirach 100 είναι συμβατό με μία μεγάλη ομάδα από αντίστοιχα προγράμματα απομακρυσμένης διαχείρησης και επίβλεψης. Για παράδειγμα, εδώ είναι ένα προγραμματισμένο σχέδιο πτήσης για μία τακτική άσκηση.

Και εδώ μία εικόνα από το βασικό λογισμικό σχεδιασμού και διαχείρησης πτήσης που είναι αρκετά απλό ώστε ακόμα και χειριστές με πολύ σύντομη εκπαίδευση να μπορούν να το χρησιμοποιήσουν άμεσα.

Δε θα μπούμε σε βάθος στο τρόπο χρήσης του κάθε λογισμικού καθώς υπάρχουν διαφορές από τον κάθε κατασκευαστή και είναι ένα θέμα που απαιτεί αρκετά μεγάλη ανάλυση.

Χρήση στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις
Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις χρησιμοποιούν εδώ και αρκετά χρόνια τους εναέριους στόχους Mirach. Όμως, από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 κοντά στα Χανιά με επιχορηγήσεις υποδομών του ΝΑΤΟ κατασκευάστηκε το NAMFI (NATO Missile Firing Installation – Εγκαταστάσεις Εκτόξευσης Πυραύλων του ΝΑΤΟ). Εκεί γίνονται δοκιμές νέων οπλικών συστημάτων αλλά και ασκήσεις με πυραυλικά συστήματα από τις εξής χώρες:

• Ελλάδα
• Γερμανία
• Ολλανδία
• Βέλγιο

Και άλλες ανάλογα με τις απαιτήσεις της συμμαχίας. Μπορείτε να δείτε παρακάτω ένα εξαιρετικό βίντεο παρουσίασης (με Ελληνικούς υπότιτλους) που δημοσιεύτηκε από το ΝΑΤΟ για γνωριμία με τη βάση NAMFI της Κρήτης. Στο NAMFI η ίδιες οι κατασκευάστριες εταιρίες προσφέρουν υπηρεσίες συντήρησης και παροχής των εναέριων στόχων Mirach.

Τέλος, στην Ελλάδα τα Mirach 100 χρησιμοποιούνται εδώ και αρκετά χρόνια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το παρακάτω εκθεσιακό Mirach 100/2 από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 που μπορείτε να το δείτε στο μουσείο της Πολεμικής Αεροπορίας της Διοίκησης Αεροπορικής Εκπαίδευσης που εδρεύει στην Αεροπορική Βάση Δεκέλειας στο Τατόι.