Η ιστορία αυτού του άρθρου είναι από μία εξαιρετική ομιλία του απόστρατου Navy SEAL Υποπλοίαρχου κυρίου Τζέισον Ρέντμαν ο οποίος έπειτα από 21 χρόνια υπηρεσίας αποστρατεύτηκε λόγω εξαιρετικά σοβαρών τραυματισμών σε μία επιχείρηση που συμμετείχε για τη σύλληψη ενός ηγετικού μέλους της τρομοκρατικής οργάνωσης Αλ Κάιντα στη Φαλούτζα του Ιράκ το 2007.

Έπειτα από κυριολεκτικά χρόνια θεραπείας και συνολικά 37 χειρουργικές επεμβάσεις ο κύριος Τ. Ρέντμαν απέδειξε σε όλο τον κόσμο ότι τίποτα δε μπορεί να σταματήσει έναν άνθρωπο με θέληση. Μπόρεσε να ξανακάνει ότι έκανε και στο παρελθόν και μάλιστα ξεκίνησε και έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό για τη βοήθεια άλλων τραυματισμένων στρατιωτών από το πόλεμο, τον οργανισμό «Wounded Wear».

Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει ότι λίγοι άνθρωποι υπάρχουν που είναι εξίσου άξιοι να μιλήσουν για τον πατριωτισμό και τις αρετές του. Στο παρακάτω βίντεο ο κύριος Τ. Ρέντμαν κάνει μία ομιλία προς τραυματίες απόστρατους των ΗΠΑ διάρκειας 9.5 λεπτών με θέμα τον πατριωτισμό όπως τον βίωσε και βιώνει ο ίδιος. Ακριβώς από κάτω από το βίντεο παραθέτουμε την ομιλία μεταφρασμένη στα Ελληνικά ώστε όλοι οι φίλοι να μπορέσουν να αποκομίσουν τα μέγιστα από αυτή την ιστορία.

Είχα έναν θρυλικό διοικητή που έλεγε πάντα «είμαι ταπεινός όταν πολεμιστές είναι παρόντες».

Σήμερα, είμαι ταπεινός στη παρουσία τόσο πολλών αξιότιμων Αμερικανών που ξάπλωσαν τους αγαπημένους τους στο βωμό της ελευθερίας.

Το όνομα μου είναι Τζέισον Ρέντμαν και είχα τη τεράστια τιμή να υπηρετήσω για πάνω από 20 χρόνια στις ομάδες των Navy SEAL των ΗΠΑ.

Η πλειοψηφία των ανθρώπων που περπατούν πάνω σε αυτή τη γη ποτέ δεν πάλεψαν σώμα με σώμα με έναν εχθρικό μαχητή μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας. Ποτέ δεν πέρασαν μέσα από την ομίχλη του πολέμου, ή το χάος της μάχης. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που περπατούν πάνω σε αυτή τη γη κοιμούνται ήσυχα στα κρεβάτια τους τις νύχτες γιατί γενναίοι άντρες είναι πρόθυμοι να αντέξουν τον σκληρό πόλεμο και τον πόνο της μάχης για το μεγαλείο της ελευθερίας.

Εγώ, μαζί με χιλιάδες άλλους Αμερικάνους πολεμιστές, είμαι ένας από αυτούς τους άντρες και στις 13 Σεπτεμβρίου του 2007 ήμουν ο διοικητής μίας καταδρομικής ομάδας σε μία ευαίσθητη-στο-χρόνο αποστολή για το κυνήγι ενός υψηλόβαθμου ηγετικού μέλους της Αλ Κάιντα.

Όπως συνηθίζεται στο πεδίο της μάχης, το παχύ χάος του πολέμου έφτασε και η ομάδα μου και εγώ πιαστήκαμε μέσα σε μία θανατηφόρα, καλοσχεδιασμένη ενέδρα. Στην 35 λεπτών συνεχή ανταλλαγή πυρών εγώ καθώς και δύο ακόμα μέλη της ομάδας μου είχαμε τραυματιστεί σοβαρά.

Αν δεν ήταν οι πολλαπλές εναέριες αποστολές που έκανε εκείνη τη νύχτα ένα AC-130 πολεμικό αεροσκάφος της Πολεμικής Αεροπορίας δε θα ήμουν εδώ σήμερα να πω αυτή την ιστορία.

Χάρη στην ακρίβεια των βολών τους, και στην αποφασιστικότητα και θάρρος της ομάδας μου καταφέραμε να το ξεπεράσουμε και να εξουδετερώσουμε όλες τις εχθρικές δυνάμεις. Είναι μία διαθήκη της ακλόνητης αποτελεσματικότητας της ομάδας μου και του Αμερικανικού πνεύματος που δε θα κατακτηθεί ποτέ.

Κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής πυρών δέχθηκα δύο πυροβολισμούς στο χέρι, τουλάχιστον πέντε χτύπησαν στο κράνος μου, μία σφαίρα διέλυσε τη μία διόπτρα νυχτερινής παρατήρησης του κράνους μου, άλλες σφαίρες χτυπούσαν στο αλεξίσφαιρο και στο τυφέκιο μου. Μπόρεσα να συνεχίσω να μάχομαι και να διοικώ την ομάδα μέχρι τη στιγμή που μία ακόμα σφαίρα με πέτυχε στο πρόσωπο και με έριξε κάτω.

Με ανοιγμένο το κεφάλι η ανταλλαγή πυρών γίνονταν πιο έντονη από επάνω μου. Ήμουν ξαπλωμένος στη πλάτη μου και χωρίς να μπορώ να βοηθήσω έβλεπα τις σφαίρες να ταξιδεύουν από πάνω μου καθώς περίμενα την ομάδα μου να νικήσει τη μάχη και να φωνάξει την ομάδα διάσωσης μάχης, τη στιγμή που η ζωή μου αποστραγγίζονταν από μέσα μου και ο κόσμος μου μαύριζε σιγά σιγά.

Από εκείνη τη νύχτα έχω κάνει 37 εγχειρήσεις, είχα έξι μεταγγίσεις αίματος, έπρεπε να ζω με τραχειοτομή για 7 μήνες και δύο ημέρες. Είχα περίπου 1500 ράμματα, 200 συρραπτικά, πέντε μεταλλικές πλάκες, ένα εμφύτευμα τιτανίου στο κεφάλι, 15 βίδες, 6 πείρους, 20 μεταμοσχεύσεις δέρματος, 6 μοσχεύματα σε κόκκαλα. Είχα το σαγόνι μου σφραγισμένο, μετά διαλυμένο και σπασμένο τρεις φορές. Το σαγόνι μου ήταν σφραγισμένο με σύρμα για πάνω από 12 εβδομάδες. Έχασα πάνω από 25 κιλά. Πέρασα περίπου 190 ώρες με αναισθησία σε χειρουργεία.

Παρά τα όσα πέρασα, με έκαναν να καταλάβω κάποια κρίσιμα πράγματα για τη ζωή. Κατάλαβα ότι το σημάδι ενός ανθρώπου δε βρίσκεται σε ότι υπάρχει στο παρελθόν του αλλά στο πως ξεπερνάει τις δυσκολίες και χτίζει το μέλλον. Ασχέτως του πόσες δυσβάσταχτες δυσκολίες και εμπόδια υπάρχουν στο δρόμο σου, πάντα θα έχεις την ευκαιρία να τα ξεπεράσεις. Είναι η στάση σου που θα καθορίσει το αποτέλεσμα.

Έπειτα από εκείνη τη νύχτα ήξερα ότι μου δόθηκε μία δεύτερη ευκαιρία και τώρα μιλάω εκ μέρους της υπηρεσίας, της αυτοθυσίας και του ηρωισμού. Μιλάω εκ μέρους των πεσόντων αδελφών μου πολεμιστών, τους πέσοντες υιούς και κόρες σας, τους πέσοντες αγαπημένους μας. Οι οποίοι ενσαρκώνουν το μέγιστο που κάνει ποτέ ο άνθρωπος και που σπάνια είναι ορατό. Διότι στο ανώτατο επίπεδο κάθε άντρας και γυναίκα που έκανε ποτέ την απόλυτη θυσία αναγνωρίζει ένα απλό γεγονός.

Η ελευθερία δεν είναι δικαίωμα. Πρέπει να ενισχύεται, να καλλιεργείται, να διατηρείται. Και τις σκοτεινές εποχές, πρέπει και να γίνει μάχη για να κερδηθεί. Αυτοί οι πολεμιστές αναγνωρίζουν ότι η ελευθερία είναι ένα δώρο. Γνώριζαν ότι άξιζε να πέσουν για αυτή την ίδια στιγμή που άλλοι την θεωρούν δεδομένη. Ήξεραν ότι η μάχη για την ελευθερία παρέχει στους άλλους τη πραγματική ελπίδα στις ευκαιρίες. Μία λάμψη ελευθερίας που λάμπει στη σκοτεινή νύχτα, ένα φως που καίει μέσα από τη πιο βαθιά κόλαση και είναι τέτοιες στιγμές που ένα ηλιοβασίλεμα βγαίνει στον ορίζοντα και βλέπεις το μεγαλείο του ανθρώπου. Και επιβεβαιώνει ότι αυτή η θυσία των αδελφών μου πολεμιστών, τους υιούς και κόρες σας, ότι αυτές οι ουλές, που εγώ και χιλιάδες άλλοι κουβαλάμε, το αξίζουν. Το αξίζουν για τα παιδιά μου, τα παιδιά σας και τα παιδιά των παιδιών μας.

Και παρά τον πόνο που φέρνει ο πόλεμος αναγνωρίζουμε ότι είναι για να διατηρήσει το καλύτερο πράγμα που έχει προσφέρει η Αμερική. Τώρα πασχίζω να δείξω σε όλους τους Αμερικάνους ότι είναι ευθύνη όλων μας να προστατεύουμε, να διατηρούμε και να χτίζουμε το μέλλον του μεγάλου έθνους μας.

Και να μην ξεχνάτε ποτέ τις θυσίες όλων αυτών που πολέμησαν, και μάτωσαν και πέθαναν για να έχουμε ότι έχουμε σήμερα. Αυτό είναι το πραγματικό τίμημα της ελευθερίας και του αιώνιου οράματος της Αμερικής. Ο Ρόναλντ Ρήγκαν κάποτε συνέλαβε αυτό το όραμα στη φράση που είπε: «Η Αμερική είναι μία πόλη σε ένα λόφο, ένα φωτεινό φανάρι στο κόσμο».

Θέλω να σκέφτομαι αυτό το πράγμα ως φλόγα ή πυρσό πάνω σε αυτό το λόφο. Ένα φάρο που τον βλέπει όλος ο κόσμος. Γιατί βλέπετε, εδώ και 238 χρόνια η φλόγα της Αμερικάνικης ελευθερίας καίει. Την έχουμε δει σε όλο τον κόσμο. Πολεμιστές την κουβαλούσαν μαζί τους πέρα στις παραλίες της Νορμανδίας, στην Ίβο Τζίμα, στη Κορέα και στις ζούγκλες του Βιετνάμ. Κρατήθηκε ψηλά στη Γρενάδα, στον Παναμά, στη Βοσνία και σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.

Όταν ένας πολεμιστής πέφτει και η φλόγα του σβήνει, κάθε Αμερικανικός πυρσός πίσω στη πατρίδα γίνεται λίγο πιο φωτεινός. Γενναίοι άντρες και γυναίκες συνεχώς είναι διατεθειμένοι να θυσιαστούν για να εξασφαλίσουν ότι αυτή η φλόγα δε θα χαθεί ποτέ.

Πολλοί Αμερικάνοι ταΐζουν τη φλόγα τους και διασφαλίζουν ότι είναι αρκετά φωτεινή για να τη βλέπουν όλοι. Δείχνουν τον πατριωτισμό τους, ψηφίζουν, διατηρούν την ανεξαρτησία μας και ψάχνουν τρόπους να υποστηρίξουν τη χώρα τους μέσω της παιδείας, της εθελοντικής εργασίας, το κυνήγι για το Αμερικανικό όνειρο και τις φιλανθρωπικές πράξεις. Άλλοι Αμερικάνοι τα θεωρούν δεδομένα, κατασπαταλούν τις ευκαιρίες τους και επιτρέπουν στις φλόγες τους να σβήσουν.

Ευτυχώς, υπάρχουν οι ένστολοι. Αυτοί που τους έχει ανατεθεί με έναν όρκο και παρουσίαση στο ξεκίνημα της στρατιωτικής τους καριέρας ένα μέρος της φλόγας ώστε να εξασφαλίσουν ότι ο πυρσός της Αμερικάνικης ελευθερίας θα καίει για πάντα.

Πάνω από έξι χρόνια πριν, ήμουν ξαπλωμένος στο πεδίο της μάχης σε μία απομακρυσμένη χώρα και έχυνα το αίμα μου στο χώμα. Κοίταξα πάνω και είδα τον μαύρο άγγελο να στέκεται από επάνω μου και μου έκανε νόημα ότι ήταν ώρα να φύγω. Για ένα δευτερόλεπτο, ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, σκέφτηκα ότι ήταν σωστό αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν είχα τελειώσει. Είχα παιδιά να μεγαλώσω ώστε να γίνουν έντιμοι Αμερικάνοι, είχα μία σύζυγο στη πατρίδα που αγαπώ και έπρεπε να υποστηρίξω όπως εκείνη πάντα με υποστήριζε και έχω και ένα μέρος του πυρσού της Αμερικάνικης ελευθερίας που πρέπει να εξασφαλίσω ότι θα συνεχίσει να καίει.

Έτσι, καθώς ο κόσμος μου έσβηνε σιγά σιγά, σηκώθηκα και περπάτησα 69 μέτρα μέχρι το ελικόπτερο έρευνας και διάωσης μάχης και επέστρεψα στη πατρίδα. Και έδωσα όρκο ξανά ότι ποτέ δε θα επιτρέψω να σβήσει αυτή η φλόγα όσο μπορώ και αναπνέω.

Ξέρω πως όλοι εδώ θα κάνατε ακριβώς το ίδιο ως αναγνώριση της θυσίας που κάνει την Αμερική αυτό που είναι σήμερα. Πριν από έξι χρόνια έφερα τον πυρσό της ελευθερίας μου πίσω από το Ιράκ και συνεχίζει να καίει λαμπερά με καύσιμο τις αξίες που ταΐζουν τη φλόγα της ελευθερίας. Τιμή, θάρρος, θυσία και υπηρεσία. Καίει ως μία εσωτερική υπενθύμιση για τους εκατοντάδες χιλιάδες που έχουν ματώσει και πεθάνει ώστε άλλοι να ζήσουν.

Όλοι εσείς εδώ σήμερα, που φέρετε τις φυσικές και ψυχικές ουλές της θυσίας μπορείτε τώρα να σηκώσετε ψηλά αυτή τη φλόγα σαν να ήταν ένας φωτεινός πυρσός για όλους τους Αμερικάνους δείχνοντας τους ότι δεν πρέπει ποτέ να χάνουν τις ελπίδες τους και να παρατάνε τα όνειρα τους.

Να μην ξεχνάμε ποτέ το δώρο της ελευθερίας, τις θυσίες που μας έκαναν ότι είμαστε και τις θυσίες που θα μας επιτρέψουν να γίνουμε αυτό που θέλουμε. Τώρα δίνουμε αυτό τον πυρσό στους συμπατριώτες μας και τους ρωτάμε: «Τι θα κάνεις εσύ με τη φλόγα της ελευθερίας;».