Πριν από περίπου 5 χρόνια ο (απόστρατος πλέον) Αρχιλοχίας Ειδικών Δυνάμεων των ΗΠΑ, κύριος Μάικ Μακέλμιλ μοιράστηκε μία ιστορία από την εμπειρία του στην Ελλάδα σε μία συνεκπαίδευση της ODA του (Operational Detachment-Alpha, δηλαδή, Επιχειρησιακή Ομάδα Άλφα) με τις Ελληνικές Ειδικές Δυνάμεις. Την δημοσίευση του αυτή μπορείτε να τη βρείτε (στα Αγγλικά) ακολουθώντας το σύνδεσμο «Ελληνικά (Elifsina) by Mike McElmeel MSG (R)» και παρακάτω τη παραθέτουμε μεταφρασμένη στα Ελληνικά.

==========================================================
Κάθε φορά που ακούω ή βλέπω τα πρόσφατα προβλήματα στην Ελλάδα στις ειδήσεις μου θυμίζει μία συνεκπαίδευση που η ομάδα μου ODA-014 έκανε το 1998. Μόλις είχα φτάσει στη Γερμανία για μία τριετή τοποθέτηση περίπου 3 μήνες προτού η ομάδα μου είχε οριστεί να οργανώσει Σχολείο Ελεύθερης Πτώσης με τους Έλληνες κομάντο του ΕΤΑ. Το ΕΤΑ είναι κάτι όπως οι δικοί μας Navy SEAL και η εκπαίδευση θα εκτελούνταν στην Ελληνική Σχολή Αλεξιπτωτιστών στην Ελευσίνα λίγο έξω από την Αθήνα.

Ξέρω ότι δεν είναι σωστό να έχεις αγαπημένες ομάδας όπως και οι γονείς με τα παιδιά τους, αλλά η ODA-014, από όλες τις ODA που είχα βρεθεί ήταν ξεκάθαρα η αγαπημένη μου. Ήμουν Senior Weapons Sergeant και αργότερα ο Intelligence Sergeant σε αυτή την ODA για 2 χρόνια. Κάποτε προσθέσαμε όλα τα χρόνια επιχειρησιακής εμπειρίας από τα μέλη της ομάδας και ήταν πάνω από 100 χρόνια. Ο μέσος όρος των αντρών ήταν 10 χρόνια σε επιχειρησιακή αποστολή. Το εύρος και βάθος γνώσεων ειδικών επιχειρήσεων σε αυτή την ομάδα ήταν αξεπέραστο. Επιράμματα Ranger, διακριτικά εκπαιδευτών ελεύθερης πτώσης, και ένα πλήθος άλλων ικανοτήτων ειδικών δυνάμεων περιλαμβάνονταν σε αυτή την ομάδα. Ήταν η καλύτερη ομάδα που είχα υπηρετήσει ποτέ, ήμασταν πραγματικά πολύ δεμένοι.

Έτσι το Σεπτέμβριο μεταφερθήκαμε κάτω στην Ελευσίνα από τη Στουτγκάρδη με ένα αεροσκάφος C-130 που προσγειώθηκε στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών. Έλληνες αξιωματικοί μας συνάντησαν και φορτώσαμε τον εξοπλισμό μας σε ένα φορτηγό και ένα παλιό σχολικό λεωφορείο. Αφού χωθήκαμε μέσα στο λεωφορείο μας οδήγησαν μέσα από το κέντρο της Αθήνας στο δρόμο μας προς τη σχολή αλεξιπτωτιστών. Δεν είχα βρεθεί ποτέ πριν και από τότε στην Ελλάδα, πραγματικά ρουφούσα τα αξιοθέατα. Μπορούσα να δω την Ακρόπολη από το παράθυρο του λεωφορείου και ήλπιζα ότι ίσως θα την επισκεφθώ (το έκανα). Το μοτίβο της κίνησης στο κέντρο της Αθήνας ήταν τυπικό Μεσογειακής χώρας. Ο γενικός κανόνας ήταν ότι αυτός με το μεγαλύτερο όχημα και πιο δυνατή κόρνα είχε προτεραιότητα. Τα περισσότερα φανάρια αντιμετωπίζονταν ως απλές προτάσεις καθώς 4 αυτοκίνητα σταματούσαν εμπρός σε δρόμους με δύο λωρίδες στις διασταυρώσεις και μικρές μοτοσυκλέτες περνούσαν ανάμεσα από τα μεγαλύτερα οχήματα με παντελή παράβλεψη του κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Είχα δει το ίδιο σενάριο να παίζει στην Ιταλία και στη Τουρκία ανάμεσα από άλλα μέρη.

Όταν φτάσαμε στη Σχολή Αλεξιπτωτιστών μας έβαλαν σε ένα ομαδικό θάλαμο πίσω ακριβώς από το γραφείο του θαλαμοφύλακα. Κάθε πρωί καθώς φεύγαμε για εκπαίδευση περνούσαμε δίπλα από τους υποψήφιους αλεξιπτωτιστές που στεκόντουσαν σε αλύγιστη στάση προσοχής για τη πρωινή αναφορά. Συχνά οι Έλληνες εκπαιδευτές με τις μπλε μπλούζες και τα μαύρα καπέλα τους έκαναν αυστηρές επιπλήξεις. Ήμουν ευτυχισμένος που είχα τελειώσει με αυτές τις ανοησίες από το 1983 όταν αποφοίτησα από τη Σχολή Αλεξιπτωτιστών. Όταν κατεβήκαμε από το λεωφορείο ο μεταφραστής και σύνδεσμος μας, ο Αλέξης Σμιάρης μας καλωσόρισε. Ο Αλέξης είχε διπλή υπηκοότητα, Ελληνική και Καναδική. Είχε γεννηθεί στην Ελλάδα αλλά η οικογένεια του μετανάστευσε στο Τορόντο του Καναδά όταν ήταν νέος. Όταν μεγάλωσε ο Αλέξης αποφάσισε να καταταχθεί στον Ελληνικό Στρατό για να υπηρετήσει τη χώρα που τον γέννησε και τελικά έμεινε. Όταν τον είχα γνωρίσει, ο Αλέξης ήταν Ανθυπασπιστής με πάνω από 15 χρόνια υπηρεσίας. Ο Αλέξης έγινε καλός μας φίλος. Τελευταία φορά τον είχα δει στο Κόσοβο το 2003. Η ομάδα των ΕΤΑ που άνηκε ήταν κοντά στη βάση μας και κάναμε κάποιες κοινές εκπαιδεύσεις όσο βρισκόμασταν εκεί στο Κόσοβο. Ο Αλέξης είχε πει ότι θα αποστρατεύονταν όταν θα επέστρεφε στην Ελλάδα από το Κόσοβο. Μου είχε πει ότι θα γίνονταν καπετάνιος σε πλοίο και θα πήγαινε τουρίστες σε ταξίδια για ψάρεμα. Έχασα επαφή μαζί του μετά το Κόσοβο αλλά ελπίζω όλα να πήγαν όπως τα σχεδίαζε και ξέρω πως αν ποτέ τα ξανακαταφέρω να έρθω στην Ελλάδα έχω ένα μέρος να μείνω.

Όπως στις περισσότερες «πολυεθνικές» εκπαιδεύσεις που κάναμε με τους συμμάχους μας και αυτό το ταξίδι κατέληξε με τους Αμερικάνους να κάνουν τους εκπαιδευτές και τους συμμάχους να μαθαίνουν. Τα πολυεθνικά κομμάτια ήταν μετά την εκπαίδευση όταν πηγαίναμε όλοι βόλτες στην Αθήνα για να χαλαρώσουμε λίγο. Κάθε ημέρα στέλναμε μία ομάδα να ετοιμάσει μία ζώνη ρίψης για επιχειρήσεις ενώ οι υπόλοιποι στριμωχνόμασταν στο παλιό σχολικό λεωφορείο για μία διαδρομή προς τον αεροδιάδρομο όπου βάζαμε τον εξοπλισμό μας και μπαίναμε στο C-130 για μία καυτή, ιδρωμένη ημέρα γεμάτη άλματα, διαδρομές με το λεωφορείο, και αστεία. Όταν γνωρίσαμε τους στρατιώτες του ΕΤΑ ανακαλύψαμε ότι είχαν πολύ χιούμορ. Μια μέρα, μετά την εκπαίδευση, μερικοί από το ΕΤΑ πήγαν και μας αγόρασαν κάποια μπλουζάκια από ένα τουριστικό μαγαζί. Ήταν χακί με ραμμένο έναν κομάντο του ΕΤΑ να κόβει το λαιμό από τον εχθρό του. Στο επάνω μέρος είχε μία Ελληνική φράση και στο κάτω έγραφε «ATOM SQUAD». Ήταν τόσο κλασικό, αρχίσαμε να τις φοράμε με τις παραλλαγές μας ως αστείο. Αυτό μέχρι τη στιγμή που Αλέξης μας είπε ότι η Ελληνική φράση ήταν «Τούρκος καλός, μόνο νεκρός» και ότι ο στρατιώτης που σκοτώνεται έχει το αστέρι της Τουρκικής σημαίας στο κράνος του. Σύμφωνα με τις αρχές συνεργασίας του ΝΑΤΟ ο ομαδάρχης μας ζήτησε να σταματήσουμε να φοράμε τα μπλουζάκια. Εγώ παρ’όλα αυτά έχω ακόμα το δικό μου.

Η εκπαίδευση ήταν αρκετά συνηθισμένη και είχα ολοκληρώσει το σχολείο αρχηγού ρίψης πολλές φορές στα χρόνια της υπηρεσίας μου σε ομάδα στρατιωτικών ελεύθερων πτώσεων. Κάθε ομάδα ελεύθερων πτώσεων στις Ειδικές Δυνάμεις υποχρεούται να ξαναπερνάει το πρώτο επίπεδο κάθε τρίμηνο. Να είσαι πιστοποιημένος για το πρώτο επίπεδο σημαίνει ότι μπορείς να τοποθετηθείς και να πέσεις με άλμα από μεγάλο ύψος οπουδήποτε στο κόσμο εν καιρό ειρήνης ή πολέμου. Για να ανήκει στο πρώτο επίπεδο μία ομάδα πρέπει να ολοκληρώσει, τουλάχιστον, 3 νυχτερινά άλματα με εξοπλισμό μάχης (σακίδιο και όπλο) και οξυγόνο. Γενικά οι ομάδες έκαναν εκπαιδεύσεις σε στάδια ξεκινώντας τη μέρα με άλματα τύπου «Χόλιγουντ» χωρίς εξοπλισμό και προχωρούσαν μέχρι η εκπαίδευση να περιλαμβάνει τα τρία απαιτούμενα άλματα. Αυτή η δομή ακολουθήθηκε σε αυτή την εκπαίδευση με τη διαφορά ότι εκπαιδεύαμε τους συναδέλφους μας και σε πληροφορίες για στρατιωτικές επιχειρήσεις με ελεύθερες πτώσεις.

Καθώς πρόσφατα είχα τελειώσει το σχολείο εκπαιδευτή ελεύθερης πτώσης ο ομαδάρχης με έβαλε υπεύθυνο για τα προβληματικά παιδιά ανάμεσα από τους Έλληνες. Έπρεπε να κάνω διορθωτικές εκπαιδεύσεις σε όλους όσους δεν πετούσαν λόγω κακής στάσης ή ανύπαρκτης στάσης σώματος κατά την ελεύθερη πτώση. Το να βοηθάω αυτά τα παιδιά ήταν ενδιαφέρον και επίσης κέρδισα μερικούς φίλους καθώς εκτιμούσαν πολύ όποτε βοηθούσα ένα στρατιώτη να διορθώσει κάποιο πρόβλημα που είχε. Κάναμε άλματα σε δύο βασικές ζώνες ρίψης, η μία ήταν περίπου μία ώρα δρόμος από τη σχολή. Ήταν στη μέση του πουθενά και ήταν κυριολεκτικά ένα χωράφι. Σχεδόν έπαθα υπερ-έκταση στο γόνατο μου σε ένα νυχτερινό άλμα όταν προσγειώθηκα και ένα από τα πόδια μου γλίστρησε από κάτω μου καθώς πάτησα πάνω σε ένα άτιμο καρπούζι. Αυτή η ζώνη ρίψης είχε επίσης μόλις οργωθεί σε μία προσπάθεια να γίνει πιο απαλή αλλά αυτό που έγινε ήταν η σκληρή σαν πηλός γη να μπλεχτεί με τα χόρτα που έβγαιναν σε περίεργες γωνίες και μπορούσαν να στραμπουλήξουν τους αστραγάλους. Οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν επίσης φλεγόμενα λάστιχα ως ανεμοδείκτες και ο καπνός επέπλεε με το γλυκό άνεμο πάνω στην ομάδα προετοιμασίας της ζώνης ρίψης. Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρχει πολύ κίνηση στη τελική προσγείωση καθώς όλοι οι έμπειροι αλεξιπτωτιστές προσπαθούσαν να οδηγήσουν τα αλεξίπτωτα τους μακριά από ένα όχημα σε ένα χωματόδρομο που απλά περνούσε μέσα από τη ζώνη ρίψης.

Η άλλη ζώνη ρίψης ήταν καλύτερη. Δε τη χρησιμοποιούσαμε συχνά διότι ήταν η βασική ζώνη ρίψης της σχολής και τη χρησιμοποιούσαν καθημερινά. Ωστόσο κάναμε άλματα περίπου 6 φορές εκεί. Ήταν επίπεδη και καλά καθαρισμένη από εμπόδια και ήταν επίσης περίπου 1500 μέτρα από τη θάλασσα. Το Εγχειρίδιο Ελεύθερης Πτώσης του Στρατού ορίζει πως πρέπει να φοράς σωσίβιο αν κάνεις άλματα εντός 1000 μέτρων από νερό, ωστόσο καθώς δεν είχαμε σωσίβια και η ζώνη ρίψης ήταν πάνω από 1000 μέτρα από τη θάλασσα κάπως παραβλέψαμε αυτή τη μικρή απαίτηση. Κάνοντας άλματα από μεγάλα ύψη κάποια φορά το σημείο εξόδου μας το παρατραβούσε λίγο. Συνήθως θα περνούσαμε πάνω από τη θάλασσα όταν κάναμε το άλμα και δεν βλέπαμε την ακτή αν δεν είχαν περάσει 30 δευτερόλεπτα. Ήταν πολύ ωραία θέα να κοιτάς από τη πόρτα του αεροπλάνο τα βαθιά μπλε νερά της Μεσογείου από τα 12500 πόδια.

Ένα από τα αξιοσημείωτα γεγονότα του ταξιδιού ήταν στα τελευταία μας άλματα. Ήταν ένα από τα άλματα της πιστοποίησης επιπέδου ένα και ήταν επίσης ένα από τα πρώτα άλματα στη συγκεκριμένη περιοχή, αν όχι το πρώτο, από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1941 κατά την Επιχείρηση Ερμής Γερμανοί Fallschirmjager (αλεξιπτωτιστές) είχαν πέσει στη Κρήτη στη μεγαλύτερη Γερμανική εναέρια επιχείρηση του πολέμου. Η Κρήτη έγινε γνωστή ως το νεκροταφείο των Fallschirmjager λόγω των πολλών ανταρτών που οδήγησαν στο θάνατο πάνω από 400 Γερμανούς στρατιώτες. Η ομάδα μου μαζί με το ΕΤΑ θα έκανε άλματα σε αυτό το αεροδρόμιο στη παραλία της βάσης του ΝΑΤΟ στη Σούδα της Κρήτης. Φύγαμε με τη κάλυψη της νύχτας και ως επιπρόσθετο επίτευγμα ετοιμάσαμε τον εξοπλισμό μας εν πτήση.

Προετοιμασία εξοπλισμού εν πτήση συνήθως γίνεται σε μεγαλύτερες πτήσεις, είναι όταν οι αλεξιπτωτιστές ετοιμάζουν τα αλεξίπτωτα και εξοπλισμό μάχης τους κατά τη διάρκεια της πτήσης και τα φοράνε όταν πλησιάζουν στο στόχο. Παρότι δεν χρειάζονταν οξυγόνο λόγω του υψόμετρου που θα κάναμε το άλμα κάναμε και εκπαίδευση χρήσης εξοπλισμού οξυγόνου κατά τη πτήση και δραστηριότητες ασκήσεων αναπνοής. Περίπου 2 ώρες μετά την απογείωση εγώ και άλλοι αρχηγοί ρίψης βοηθούσαμε όλους τους αλεξιπτωτιστές να φορέσουν τον εξοπλισμό τους και να συνδέσουν τον πίνακα οξυγόνου. Μετά τον έλεγχο από τους αρχηγούς ρίψης σε όλους κάναμε το ίδιο και μεταξύ μας και συνδεθήκαμε στο πίνακα οξυγόνου. Περίπου 20 λεπτά πριν το άλμα ανάβει το κόκκινο φως και ο βασικός αρχηγός ρίψης κοιτάει από το παράθυρο για να προσανατολιστεί. Στα 10 λεπτά πριν το άλμα τα φώτα γίνονται πράσινα και θα παρέμεναν πράσινα μέχρι να πηδήξουμε όλοι ή αν συνέβαινε κάποιο πρόβλημα. Στα 6 λεπτά το πρώτο στικ αλεξιπτωτιστών σηκώθηκε όρθιο. Λόγω του αριθμού των αλεξιπτωτιστών θα πηδούσαμε σε τρεις διελεύσεις με την ομάδα μου να είναι η τελευταία. Στα τρία λεπτά ακούστηκε το σφύριγμα από τα υδραυλικά καθώς η πόρτα κατέβαινε και ο αρχηγός ρίψης μας περπατούσε προς την άκρη της ράμπας για να αναγνωρίσει το σημείο εξόδου. Ενώ το έκανε αυτό όλοι οι αλεξιπτωτιστές έλεγχαν τον εξοπλισμό και τις λαβές από τα εφεδρικά τους. Ένα λεπτό και ο αρχηγός ρίψης δίνει το σήμα να μεταφερθούν στη ράμπα, αυτή είναι η στιγμή που όλοι οι αλεξιπτωτιστές αποσυνδεθήκαμε από το πίνακα οξυγόνου και βασιζόμασταν αποκλειστικά στις Twin 53 μπουκάλες οξυγόνου που είχαμε προσαρμοσμένες στις εξαρτήσεις μας. Στα 30 δευτερόλεπτα δείχνει με τον αντίχειρα ότι όλα είναι καλά και οι αλεξιπτωτιστές προχωρούν εμπρός και οι μπροστινοί αλεξιπτωτιστές μετρούν δέκα δευτερόλεπτα στην άκρη της ράμπας. Καθώς το αεροπλάνο διασταυρώνεται με το σημείο εξόδου ο αρχηγός ρίψης δείχνει έξω στο σκοτάδι και κάπως έτσι οι αλεξιπτωτιστές χάνονται μέσα στη νύχτα. Όταν και ο τελευταίος αλεξιπτωτιστής βγήκε, το αεροπλάνο έκανε μία απότομη αριστερή στροφή για να ευθυγραμμιστεί για την επόμενη διέλευση.

Η πόρτα έμεινε ανοιχτή καθώς κάναμε ένα δεκάλεπτο γύρο και ρίξαμε τη δεύτερη ομάδα Ελλήνων κομάντο. Μετά ήταν η σειρά μας, καθώς εκτελούσαμε τις διαταγές που είχαμε εκτελέσει χιλιάδες φορές, νοιώθω τον εαυτό μου να φτάνει σε αυτό το υψηλό στάδιο εγρήγορσης που έχω πάντα πριν από ένα άλμα. Το φεγγάρι ήταν γεμάτο στη πίσω πλευρά της ράμπας και έμοιαζε ότι μπορείς να το φτάσεις και να το πιάσεις, ήταν τεράστιο. Στη διαταγή «έτοιμοι» περπατήσαμε προς τη ράμπα. Προσπαθούσα να προσέξω τα σημεία προσάρτησης του σακιδίου μου καθώς είχα ένα σακίδιο δεμένο εμπρός και δεν ήθελα κάποιος κατά λάθος να τραβήξει κάποιον ιμάντα απελευθέρωσης πριν την έξοδο. Στη διαταγή «φύγε», τρέχουμε προς το σκοτάδι και ένοιωθα αυτή την οικεία αίσθηση του να «κατεβαίνεις από το λόφο» καθώς το σώμα μου σταδιακά μείωνε τη ταχύτητα της μπροστινής κλίσης από την έξοδο του αεροσκάφους στη ταχύτητα ελεύθερης πτώσης. Όταν είχα επίπεδη και σταθερή στάση ελέγχω το αλτίμετρο και βλέπω ότι είχα πολύ χρόνο προτού φτάσω το υψόμετρο που θα άνοιγα το αλεξίπτωτο, αναγνώρισα τη λάμψη από κάποια πράσινα χημικά φώτα που χρησιμοποιούσαμε για να σημαδεύουμε ο ένας τον άλλον στην ελεύθερη πτώση κατά τη πτήση με το αλεξίπτωτο. Βάζαμε πράσινα χημικά φώτα στη πίσω πλευρά του κράνους μας και κόκκινα στον ιμάντα στήθους. Η ιδέα ήταν, βλέπεις κόκκινο «πέθανες», δηλαδή καλύτερα να στρίψεις δεξιά ή να περιμένεις ότι θα μπλεχτείς με έναν άλλο αλεξιπτωτιστή. Έβαλα το σώμα μου σε στάση πτήσης και αύξησα τη ταχύτητα καθώς πετούσα πάνω από έναν φίλο από την ομάδα μου. Όταν τον πλησίασα πήρα στάση flare και είδα ότι ήταν ο Φρανκ, ένας από τους Λοχίες Μηχανικού μας. Ο Φρανκ ήταν ένας από τους πιο άπειρους αλεξιπτωτιστές οπότε αποφάσισα να τον πειράξω λίγο. Είχα βάλει πριν πηδήξω από το αεροπλάνο ένα αναμμένο χημικό φως στο στόμα μου. Πέταξα μπροστά από τον Φρανκ και έπιασα τα χέρια του για να κάνουμε τη διάταξη «two way». Καθώς με κοίταξε του χαμογέλασα και μπορούσα να δω στα μάτια του να ανοίγουν καθώς το πράσινο χημικό φως έλαμπε μέσα από το στόμα μου. Θα έπρεπε να μοιάζω σαν καμουφλαρισμένος Jack O’ Lantern. Κοίταξα το αλτίμετρο πάλι και είδα ότι ήμασταν περίπου στα 7000 πόδια. Πέταξα μακριά από τον Φρανκ σε ασφαλή απόσταση, έκανα σήμα ότι θα ανοίξω το αλεξίπτωτο και τραβάω τη λαβή στο ύψος των 3500 ποδών. Η πτήση με το αλεξίπτωτο έγινε χωρίς προβλήματα καθώς όλοι είχαμε πάρει θέση με τον άνεμο στη πλάτη, με τον άνεμο στο πλάι, και τέλος προσγείωση στα πόδια. Η ομάδα μας ήταν τόσο έμπειρη και καλά εκπαιδευμένη που προσγειωθήκαμε σε τακτική περίμετρο με διάμετρο περίπου 30 μέτρων. Βγάζουμε τα όπλα μας και διατηρούμε 50% ζώνη ασφαλείας καθώς μαζεύουμε τα αλεξίπτωτα και τον εξοπλισμό μας. Όταν όλοι ήμασταν έτοιμοι να προχωρήσουμε ο ομαδάρχης μας διατάζει τη λήξη της τακτικής άσκησης και όλοι μαζευτήκαμε στην άκρη του αεροδιαδρόμου καθώς το C-130 προσγειώνονταν για να μας πάει πίσω στο θάλαμο μας.

Τη μέρα προτού φύγουμε οι Έλληνες μας οργάνωσαν ένα παλιό καλό απόγευμα, με τα πάντα και κατσίκι και ούζο. Χωρίς να χρειάζεται να το πω το να είσαι Έλληνας σήμανε ότι υπήρχε πολύ ούζο και αντρικοί χοροί. Το καλύτερο κομμάτι εκείνο το απόγευμα ήταν όταν πείσαμε τους οικοδεσπότες μας να κάνουμε μια πλάκα στον ομαδάρχη μας. Σε κάθε αξιωματικό των Ειδικών Δυνάμεων έχει ριζωθεί η θεωρία ότι πρέπει να ακολουθεί τους «συναδέλφους» του και να μην τους προσβάλλει. Αυτό πάει πίσω στην εποχή του Βιετνάμ και τη δουλειά που οι Ειδικές Δυνάμεις έκαναν με τους Μονταγκναρντ. Έτσι είχαμε τους Έλληνες να φέρνουν το ψημένο κεφάλι του κατσικιού ολόκληρο με τα μάτια σε ένα διακοσμημένο πιάτο και να το παρουσιάζουν στον ομαδάρχη μας ως λιχουδιά. Το αστείο είναι ότι είχαν σκοπό να το πετάξουν. Τον πείσαμε ότι αν δεν έτρωγε τα μάτια θα προσέβαλλε τους οικοδεσπότες μας και η συμπάθεια που είχαμε κτίσει με τους Έλληνες θα γίνονταν καπνός. Αφού τελικά τον πείσαμε από ταπεινότητα με λίγη βοήθεια από τον Αλέξη, τελικά έφαγε ένα κομμάτι από το ένα μάτι. Κανένας δε μπορούσε να κρατήσει τα γέλια του πια και όλοι φωνάζαμε και τσουγκρίζαμε στον ανδρισμό του με ακόμα ένα ποτήρι ούζο. Το επόμενο πρωί με βαριά κεφάλια και στεγνές γλώσσες είπαμε αντίο στους οικοδεσπότες μας και επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο πίσω για τη Γερμανία. Ακόμα μία επιτυχημένη άσκηση ολοκληρώθηκε.
==========================================================