Πριν από μερικούς μήνες είχαμε δημοσιεύσει το άρθρο «Ιστορίες: Τι Υπάρχει Παραπέρα (CPL Smokey)» από μία ιστοσελίδα που δυστυχώς δεν υπάρχει πια, την ιστοσελίδα RealCombatLife.com. Εδώ θα δούμε ακόμα μία ιστορία που είχε δημοσιευτεί σε αυτή την ιστοσελίδα τον Ιανουάριο του 2013 από έναν απόστρατο βετεράνο χειριστή ελικοπτέρου του πολέμου του Βιετνάμ, του κυρίου Ρόμπτερτ Μ. Ρόμπσον. Είναι μία μοναδική ιστορία που έχει τίτλο «The Longest Night», ή στα Ελληνικά, «Η πιο μεγάλη νύχτα».

Χωρίς καμία άλλη σημείωση από μέρους μας, ακολουθεί η ιστορία όπως είχε δημοσιευτεί, μαζί με ολόκληρο το φωτογραφικό υλικό καθώς και τις υποσημειώσεις, μεταφρασμένη στα Ελληνικά ώστε να είναι καλύτερα κατανοητή σε όλους τους αναγνώστες μας.

Είχαν περάσει πάνω από 29 χρόνια από την υπηρεσία μου στην εμπόλεμη ζώνη του Βιετνάμ το 1969-1970 όταν έλαβα ένα γράμμα από τον Τσαρλς Χάρις. Ήταν ένας από τους πρώην ιπτάμενους νοσοκόμους μου που είχε κερδίσει δύο Μετάλλια Ασημένιου Αστέρα, τη τρίτη υψηλότερη διάκριση για ηρωισμό στην Αμερική, σε λιγότερο από 1½ μήνα σε εκείνο το πόλεμο. Ο Χάρις παρείχε νέες πληροφορίες και στοιχεία σχετικά με μία περίεργη αποστολή αεροδιακομιδής με ελικόπτερο που θα μπορούσε να κοστίσει τις ζωές του πληρώματος του, του πληρώματος μου και αυτών των δέκα τραυματισμένων Αμερικάνων το ξημέρωμα της 1ης Μαΐου του 1970 κοντά στα σύνορα του Χίεπ Ντουκ. Αυτό ήταν μία εμφανώς επικίνδυνη περιοχή περίπου 36 μίλια Νοτιοδυτικά από τη μονάδα μας που βρίσκονταν στη Κόκκινη Παραλία στο Ντα Νανγκ.

Στις 30 Απριλίου του 1970 ήμουν ο διοικητής του 236 Ιατρικού Αποσπάσματος (Ασθενοφόρα-Ελικόπτερα). Στις 21:00 τοπική ώρα, ήμουν «Ξεσκόνισμα» [i] στο κέντρο εναέριων επιχειρήσεων στη Κόκκινη Παραλία όταν μία επείγουσα κλήση εκπέμπονταν στον ασύρματο FM που είχαμε.

««Ξεσκόνισμα» του Ντα Νανγκ, εδώ το «Ξεσκόνισμα» του Τσάρτζερ. «Ξεσκόνισμα», το 6-0-8 καταρρίφθηκε στο Χίεπ Ντουκ με 10 Αμερικανούς τραυματίες επιβάτες. Ζητάμε νέο πλήρωμα να σταλεί να καλύψει τη ΠΕ (περιοχή ευθύνης) τους μέχρι να διαφύγουν. Ακόμα, γνωρίζουμε ότι υπάρχουν τουλάχιστον δύο εχθροί με πολυβόλα διαμετρήματος .51 ιντσών στη περιοχή. Τα πολεμικά αεροσκάφη είναι στη βάση.»

Η πιο μεγάλη νύχτα των 27 ετών που είχα πάνω στη γη ξεκινούσε. Η αρχική απόφαση ήταν εύκολη για εμένα. Ένα από τα έξι UH-1H (Χιούι) ελικόπτερα μας μαζί με 14 επιβαίνοντες Αμερικάνους είχε καταρριφθεί. Ως διοικητής, δε πρόκειται να ζητούσα από άλλους να κάνουν κάτι που δε θα έκανα εγώ. Έτσι, ζήτησα ένα πλήρωμα από εθελοντές να έρθει μαζί μου για να πάμε να τους βγάλουμε από εκεί.

Για όσο μπορώ να θυμηθώ, ο πατέρας μου, ένας προτεστάντης ιερέας, μου είχε διδάξει να πιστεύω ότι ο Θεός είναι η μόνιμη πηγή θάρρους και δύναμης. Έμαθα από μικρό παιδί ότι να αφήνομαι στο Κύριο για να με οδηγήσει και να με προστατέψει δεν ήταν ποτέ σημάδι αδυναμίας. Ήταν τότε που είχα ένα προαίσθημα ότι η «πηγή» της δύναμης μου θα ήταν απαραίτητη προτού τελειώσει αυτή η νύχτα.

Δεν ήταν κάποια νέα εμπειρία για εμένα. Τους προηγούμενες εννέα μήνες, είχα επτά ελικόπτερα μου να δέχονται εχθρικά πυρά και είχα καταρριφθεί δύο φορές. Είχα πετάξει σε πάνω από 900 αποστολές μεταφέροντας πάνω από 2300 τραυματίες και ασθενείς. Μόνο τις προηγούμενες 30 ημέρες, μόνο αυτές, οι δεκατρείς χειριστές ελικοπτέρων μας και τα πληρώματα είχαν 16 ελικόπτερα που είχαν δεχθεί επιθέσεις ή καταρριφθεί λόγω της μεγάλης δραστηριότητας στο χώρο επιχειρήσεων μας. Είχαμε πάρει επίσημη έγκριση αγοράς των έξι ελικοπτέρων που μας αντιστοιχούσαν σχεδόν τρεις φορές.

Η πτήση «Ξεσκόνισμα» ήταν ένα επάγγελμα με μία αβέβαιη ισορροπία ανάμεσα στη διασκέδαση και λύπη, σε πόνο και απόλαυση. Ήταν εμπειρία έντονη αλλά με σκοπό. Ως υποθετικά άμαχο ιατρικό προσωπικό, εμείς οι χειριστές των ελικοπτέρων συχνά συζητάγαμε μεταξύ μας για το καθημερινό κίνδυνο και το θάνατο που βλέπαμε σε σχεδόν κάθε αποστολή. Αυτή ήταν η φύση του κτήνους που ονομάζεται «πόλεμος». Μερικές φορές κατάφερνες να αποφύγεις και να ξεπεράσεις αυτό το κτήνος. Άλλες φορές το κτήνος θα ξάπλωνε και θα περίμενε να σου επιτεθεί χωρίς να έχεις χρόνο αντίδρασης και διατήρησης της ατομικής σου ασφάλειας και των ασθενών σου.

Οι χειριστές ελικοπτέρων της μονάδας αποκαλούσαν τη Κοιλάδα Χίεπ Ντουκ, όπου βρίσκονταν και το Χιέπ Ντουκ, ως «Κοιλάδα των Πληγών» και «Κοιλάδα Θανάτου» γιατί ήταν μία βασική διαδρομή εφόδου του Στρατού του Βιετνάμ. Είχαμε περισσότερα αεροσκάφη να δέχονται εχθρικά πυρά σε αυτό το κομμάτι επικίνδυνης γης σε σχέση με οπουδήποτε αλλού στη 5000 τετραγωνικών μιλίων περιοχή ευθύνης μας. Απογειωθήκαμε και πετάξαμε από από τη βάση των Αμερικανών Πεζοναυτών στο Φρίντομ Χιλ, που βρίσκονταν κοντά στη Νότια άκρη του Ντα Νανγκ και δίπλα στη Βάση Πολεμικής Αεροπορίας Ντα Νανγκ, έκανα τη συνηθισμένη μου προσευχή για την ασφάλεια μας και όσων πάμε να βοηθήσουμε.

Στο «Ξεσκόνισμα» Τσάρτζερ, ήταν ο σταθμός βοήθειας εκστρατείας του τάγματος, ήταν στη Ζώνη Προσγείωσης Χωκ Χιλ, 32 μίλια Νότια του Ντα Νανγκ και 19 μίλια Νοτιοανατολικά του Χίεπ Ντουκ. Λάβαμε μία ενημέρωση για το τι συνέβη από τον χειριστή ραδιο-τηλεφώνου (RTO) του Τσάρτζερ.

«Το 6-0-8 δέχθηκε πολλά χτυπήματα κατά την απογείωση, έχασαν το κινητήρα και έπρεπε να κάνουν ελεύθερη περιστροφή (κάθοδος μόνο με την ενέργεια από τους περιστρεφόμενους έλικες) από περίπου 100 πόδια ύψος. Δε ξέρω πως το κατέβασαν σε ένα κομμάτι με τόσο βάρος.»

«Είναι σε ασφαλή περιοχή;» Ρώτησα.

«Επιθετικά Firebird (Χιούι ελικόπτερα επίσης από το Χωκ Χιλ) μου μεταφέρουν τις πληροφορίες«, απάντησε το Τσάρτζερ. «Κάπως προσγειώθηκαν πάνω σε ένα πολυβολείο χωρίς να ανατραπούν, είναι σε ένα φυλάκιο του ARVN (Στρατός του Νότιου Βιετνάμ) και έχουν πάρει έναν ασύρματο FM του AVRN. Είναι στη κύρια συχνότητα μας και οδηγούν τα πυρά των επιθετικών ελικοπτέρων γιατί η περιοχή είναι αυτή τη στιγμή υπό χερσαία επιδρομή. Απλά κάλεσε τους όταν θα είσαι στην εμβέλεια τους.»

«Θετικόν», απάντησα. «Στο μεσοδιάστημα, θα αναλαμβάνουμε όλες τις αποστολές τους μέχρι να τους βγάλουμε από εκεί.»

Στο βάθος, μπορούσαμε να δούμε έντονες μάχες να εξελίσσονται στις Βόρειες άκρες του Χίεπ Ντουκ. Τροχιοδεικτικά από τα πολυβόλα των ελικοπτέρων δημιουργούσαν κόκκινες δέσμες φωτιάς προς τη γη ενώ πράσινα εχθρικά τροχιοδεικτικά έκαναν τόξα προς τον ουρανό ή εξοστρακίζονταν από τη γη στον αέρα. Μερικά από τα πράσινα τροχιοδεικτικά φαίνονταν μεγάλα σαν μπάλες του μπάσκετ καθώς κυνηγούσαν τους εναέριους στόχους τους.

«Λοιπόν, Μπιλ, δεν έκαναν πλάκα όταν ανέφεραν ότι είχαν .51άρια εκεί πέρα», είπα στο συγκυβερνήτη, τον Αρχισμηνία Μπιλ Πέιν, από την ενδοεπικοινωνία. Ήταν στη χώρα μόλις 1½ μήνα. Για μια στιγμή, πάλεψα με τη παρόρμηση μου να παραπονεθώ ευγενικά στο Θεό.

««Ξεσκόνισμα» 6-0-8, εδώ 6-0-5. Με λαμβάνεις;» Εξέπεμψα από τον FM ασύρματο μας.

«Λαμβάνω δυνατά και καθαρά«, απάντησε ο Αρχισμηνίας Τιμ Γιόστ, ο χειριστής του ελικοπτέρου.

«Είναι όλοι καλά, ποια είναι η τακτική κατάσταση και τι περιοχή μου έχετε ετοιμάσει για να προσγειωθώ;» Ρώτησα εγώ.

«Αρνητικό για τη προσγείωση», απάντησε ο Γιόστ. «Είναι πολύ θερμή ζώνη για να μας βγάλετε τώρα. Μας έχουν περικυκλώσει για τα καλά, αλλά όλοι είναι καλά. Ο γιατρός (Δεκανέας Χάρις, ο νοσοκόμος τους) λέει όλοι οι τραυματίες μπορούν να περιμένουν ως το πρώτο φως της ημέρας.»

«Δε θέλω να σας αφήσω εκεί όλη νύχτα», απάντησα.

«Δε μπορείς να το ρισκάρεις», απάντησε έντονα ο Γιόστ. «Δεχόμαστε οβίδες, σφαίρες και .51άρια εδώ κάτω και έχει συρματοπλέγματα και κονσερτίνα παντού εδώ γύρω. Δε ξέρω ούτε καν αν έχει αρκετό χώρο για να προσγειωθεί το ελικόπτερο την ημέρα», πρόσθεσε. «Είναι πολύ θερμή κατάσταση και δε μπορείς να βάλεις 18 άτομα στο ελικόπτερο σου, ούτως ή άλλως. Προτείνω να επιστρέψεις με το πρώτο φως και να κάνεις μια προσπάθεια. Οι καραβανάδες θα μπορέσουν να κρατήσουν κάτω τα κεφάλια τους ως τότε.»

«Καλώς», συμφώνησα δύστροπα, «αλλά αν ηρεμήσουν τα πράγματα, έχουμε Firebirds έτοιμα για αυτό στο Χωκ Χιλ. Θα επιστρέψουμε καλύπτοντας τη περιοχή μέχρι να σας βγάλουμε από εκεί. Τέλος.»

«Ελήφθη.»

Ήθελα να τους βγάλουμε από εκεί το συντομότερο, ακόμα και αν θα έπρεπε να κάνουμε δύο διαδρομές. Συχνά είναι καλύτερο να κάνεις μία προσπάθεια διάσωσης νωρίτερα παρά αργότερα. Τώρα, αν κάτι τους συνέβαινε, θα ένοιωθα ακόμα πιο υπεύθυνος. Αλλά ο Γιόστ γνώριζε τη κατάσταση στο έδαφος καλύτερα από εμένα και έπρεπε να βασιστώ στη κρίση του. Για πρώτη μου φορά, έντονο άγχος με κατέλαβε καθώς έστριβα προς το Χωκ Χιλ και το σκοτάδι πλησίαζε γύρω μας όπως το τσακάλι που μυρίζει φρέσκο κρέας.

Στο υπόγειο στρατώνα και καταφύγιο του «Ξεσκονίσματος» στο Χωκ Χιλ, απέναντι από το σταθμό βοήθειας, το υπόλοιπο πλήρωμα μου δε φαίνονταν να ανησυχεί τόσο. Ο Δεκανέας Τομ Φρανκς, ιατρός, ο Δεκανέας Τομινάγκα, επικεφαλής πληρώματος, και ο Πέιν έκαναν αστεία κάτω από δύο, σκέτες, λάμπες των 100 Watt που κρεμόντουσαν από κάτι καλώδια στην οροφή. Τους άρεσε ένας στόχος σε κάτι δοκάρια που λειτουργούσαν ως τοίχοι και είχαν διαγωνισμό σκοποβολής με μαχαίρια με τα μαχαίρια επιβίωσης της Πολεμικής Αεροπορίας. Αλλά νομίζω ήταν μόνο για να πολεμήσουν το δικό τους άγχος, γνωρίζοντας ότι οι φίλοι τους ήταν ακόμα σε κίνδυνο στο Χίεπ Ντουκ.

Λίγο αργότερα, τα φώτα έσβησαν και «σβήσαμε» και πέσαμε για ύπνο στις κουκέτες. Ήμουν ξαπλωμένος και ξύπνιος στη δικιά μου. Ακόμα φορούσα τα άρβυλα και τη στολή μου και το μυαλό μου ήταν πέρα στο έδαφος του Χιέπ Ντουκ και στη προσέγγιση που θα έπρεπε να κάνω νωρίς το επόμενο πρωί. Σκεφτόμουν αυτά τα .51άρια πολυβόλα που περίμεναν και δεν το έκαναν ευκολότερο. Το .51άρι είναι τόσο μεγάλο και ισχυρό που δε μπορούν πολλά να σε προστατέψουν αν κάποιος ρίχνει με ένα τέτοιο όπλο στη κατεύθυνση σου. Τα βλήματα του περνάνε μέσα από οτιδήποτε βλέπεις.

Μέσα στη μαυρίλα σε αυτό το υπόγειο καταφύγιο, πάλεψα με το προαίσθημα του θανάτου όπως δεν είχα ξαναζήσει στο παρελθόν. Προσευχόμουν ότι θα μπορούσαμε να τους βγάλουμε όλους ζωντανούς και ότι δε θα έπαιρνα κάποια ηλίθια απόφαση ή να έκανα κάποιο λάθος στο χειρισμό. Όλοι μας ζούσαμε το φόβο και το άγχος σχεδόν κάθε μέρα στη μάχη. Αλλά αυτό ήταν διαφορετικό. Μου φαίνονταν ότι διαπερνούσε ολόκληρο τον εαυτό μου. Η τελευταία μου επιθυμία ήταν αυτό το βαρύ φορτίο προαισθημάτων και άγχους να φύγει.

Συχνά στις δύσκολες ώρες προβληματισμού, αυτο-αμφισβήτησης και φόβου οι περισσότεροι βρίσκουν καταφύγιο στα διδάγματα και στη καθοδήγηση της Αγίας Γραφής. Θυμάμαι τον Ψαλμό 46:1. «Ο Θεός είναι καταφυγή μας και δύναμη, βοήθεια ετοιμότατη μέσα στις θλίψεις.» [ii]. Αλλά ακόμα ένοιωθα φοβερό άγχος για την ευθύνη μου στην ασφάλεια εκείνου του πληρώματος και των ασθενών του… και μετά, ήρθε η αϋπνία.

Αντιλαμβανόμενος ότι ήταν αδύνατο να κοιμηθώ, ήσυχα σηκώθηκα, περπάτησα έξω και μπήκα στο ελικόπτερο μας. Οραματίστηκα το τακτικό σχέδιο μου για να μπω σε αυτή τη περιορισμένη περιοχή. Αρχικά, θα πετάγαμε προς τη Ζώνη Προσγείωσης Κάρεν στα 2000 πόδια, παράλληλα με το ποταμό Σονγκ Του Μπον ανάμεσα από τις Ζώνες Προσγείωσης Κάρεν και Σιβηρία (και οι δύο σε Αμερικανικές βάσεις πυροβολικού), έπειτα θα κατεβαίναμε πολύ χαμηλά και θα περνούσαμε πάνω από τις οροφές των σπιτιών στο Χίεπ Ντουκ και μέσα στη ζώνη προσγείωσης.

Πήρα το φακό μου, και έπειτα έκανα έναν εκτενή έλεγχο στο ελικόπτερο, ενώ αναρωτιόμουν αν κάποια άλλη αποστολή θα εμφανιστεί για να πάρει το μυαλό μου από αυτό που θα συνέβαινε σε λίγες ώρες.

Γύρω στην ώρα που μερικοί αποκαλούν χαράματα, η νύχτα έγινε ήσυχη.

Οι βομβαρδισμοί του πυροβολικού από την άλλη πλευρά του λόφου σταμάτησαν. Άντρες του στρατώνα γύρω από τη βάση άρχισαν τις σκοπιές τους. Αυτή ήταν η μόνη κίνηση, συνήθως γύρω στη 01:00-02:00, όταν κοιτάς το ταβάνι ή τον ουρανό, ακούνητος, ακούγοντας τη καρδιά σου και αναρωτώμενος «Που έχω μπλέξει;». Το υπόλοιπο πλήρωμα μου δε φάνηκε να είχε οράματα για το χρόνο ζωής τους. Προφανώς είχαν πίστη στην ικανότητα μου να ολοκληρώσω επιτυχώς την αποστολή γιατί ο Τομινάγκα είχε εκβιάσει ακόμα έναν επικεφαλή πληρώματος να έρθει μαζί σε μία προσπάθεια να σώσει τους φίλους του. Φαίνονταν πως ήμουν ο μόνος που είχε δυσκολία να αντιμετωπίσει τις προσωπικές του ανασφάλειες.

Στεκόμουν στο ελικοδρόμιο αεροδιακομιδών για λίγο κοιτώντας τα αστέρια και σαρώνοντας το φωτισμένο δρόμο του καταφυγίου που πήγαινε γύρω από τη βάση και ήταν περικυκλωμένο από αλλόκοτους ορυζώνες. Επίσης παρατήρησα μερικούς Βιετκόνγκ αιχμάλωτους πολέμου που κοιμόντουσαν κάτω από κάτι φώτα σε μία φρουρούμενη περιοχή πίσω από το σταθμό βοήθειας.

Μετά πήγα μέσα στο σταθμό βοήθειας για να ελέγξω τη τρέχουσα κατάσταση του πληρώματος του ελικοπτέρου που είχε καταρριφθεί και να μιλήσω με τον ασυρματιστή που είχε βραδινή υπηρεσία. Ακόμα ένοιωθα σαν το Κτίριο Εμπάιαρ Στέιτ να ήταν πάνω στο στήθος μου. Η μεγάλη αναμονή έκανε υπερωρίες μέσα στο μυαλό μου.

Γύρω στις 04:00, επέστρεψα στο ελικόπτερο. Μάλλον έδειχνα τόσο τσιτωμένος σαν να είχα περάσει τη νύχτα μέσα στη κιθάρα από κάποια συναυλία σκληρού μέταλ. Κάθισα ήσυχα στο πιλοτήριο και προσευχόμουν για ειρήνη και ηρεμία στο πνεύμα μου. Τότε θυμήθηκα τον Ψαλμό 91:5. «Από φόβο νυχτερινό δεν θα φοβάσαι, ή την ημέρα από βέλος που πετάει άσκοπα». Έπειτα από μερικά λεπτά, πήρα μια βαθιά ανάσα, εισέπνευσα το νυχτερινό αέρα και ένοιωσα αργά να αρχίζω να ηρεμώ. Η ένταση άρχισε να φεύγει. Σε αυτή την ιδιαίτερη στιγμή, ένοιωσα μία περίεργη ευαισθησία για τη ζωή.

Ο ήλιος άρχισε θολά να εμφανίζεται στον Ανατολικό ουρανό κόκκινο, πορτοκαλί και κίτρινο καθώς αργά σήκωνε το κεφάλι του πάνω από τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας στον ορίζοντα. Παρελθόν, παρόν και μέλλον ήταν στη διαδικασία συνένωσης. Ήταν ώρα να βγούμε από το στρατόπεδο. Το πλήρωμα μου σηκώθηκε από τα κρεβάτια και σύντομα ήμασταν στον αέρα. Ήταν η σειρά μας, τώρα.

Στη μέση προς το Χίεπ Ντουκ, έκανα επαφή με το 6-0-8 ξανά. Όλοι ήταν καλά και οι τραυματίες είχαν επιβιώσει τη νύχτα. Τα πράγματα είχαν ηρεμήσει, ο εχθρός είχε φύγει και τα επιθετικά ελικόπτερα είχαν επιστρέψει στις βάσεις. Ο Γιόστ σημείωσε αργότερα ότι υπήρχαν ακόμα πτώματα εχθρών περιμετρικά του συρματοπλέγματος, αλλά, λόγω της κάλυψης των επιθετικών ελικοπτέρων και της ικανότητας τους να έχουν άμεση επικοινωνία μέσω ασυρμάτου με τους χειριστές και να καθοδηγούν τα πυρά, το πολυβολείο όπου βρίσκονταν δεν είχε πάθει τίποτα.

Καθώς μιλούσαμε, ένας άλλος πιλότος μπήκε στη συζήτηση. Ήταν ένα ελικόπτερο «Ξεσκονίσματος» από το Τσου Λάι, μία μονάδα μακριά Νοτιοανατολικά, που έφερνε ένα φορτίο με τραυματίες στο Χωκ Χιλ. Άκουγε τη συζήτηση μας και ρώτησε αν χρειαζόμασταν βοήθεια. Οι προσευχές μου είχαν εισακουστεί ακόμα και πριν φτάσουμε στο Χιέπ Ντουκ. Τώρα δε θα χρειαζόταν να κάνουμε δύο διαδρομές. Ο Πέιν του έδωσε τις συντεταγμένες και του είπε ότι θα υπάρχουν τέσσερις από τους ελαφριά τραυματισμένους για να μεταφέρει.

Το πλήρωμα που είχε καταρριφθεί ήδη είχε αφαιρέσει τους τρεις ασυρμάτους από το ελικόπτερο για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού, και ζήτησα από τον Γιόστ να ετοιμάσει το πλήρωμα τεσσάρων ατόμων που είχε και τους έξι σοβαρά τραυματισμένους για εμάς. Δεν είχα γεμίσει πλήρως τα καύσιμα στο Χωκ Χιλ σε μία προσπάθεια να μειώσω το βάρος και έτσι κατέληξα ότι μπορούμε να μεταφέρουμε το πλήρωμα τους, έξι τραυματίες, τρεις ασυρμάτους και το πλήρωμα μας που ήταν τέσσερις χωρίς να θυσιάσουμε πολύ από την ενέργεια των στροφών του κινητήρα κατά την απογείωση. Το άλλο ελικόπτερο θα είναι μόλις 15 λεπτά πίσω μας, και θα κάνει την διακομιδή των άλλων ασθενών που μπορούν να περπατήσουν.

«Εντάξει, 6-0-8, είμαστε ένα λεπτό μακριά», είπα στον ασύρματο. «Ετοιμαστείτε να ρίξετε ένα καπνογόνο και να τους έχετε όλους έτοιμους να κινηθούν γρήγορα αν δεχθούμε πυρά.»

«Καλώς, ελήφθη.»

Η ώρα ήταν 05:00 και μόλις που άρχιζε να ξημερώνει στις κορυφές των βουνών γύρω από το Χίεπ Ντουκ. Έγειρα δεξιά κοντά στη Ζώνη Προσγείωσης Κάρεν στα 2000 πόδια και έστρεψα τη μύτη του ελικοπτέρου μας προς τη Βιετναμέζικη περιοχή, καθώς κινούμασταν παράλληλα με το ποτάμι στα αριστερά μας. Ήταν η στιγμή που όλοι μας ακούσαμε το χαρακτηριστικό κροτάλισμα των τυφεκίων ΑΚ-47. Στο πρωινό φως, ο Πέιν και εγώ γίναμε μάρτυρες από κάτι που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στις 900 περίπου αποστολές μάχης που είχα συμμετάσχει. Πιστεύω ότι ο Θεός το επέτρεψε να συμβεί ως μία υπενθύμιση της χάριτος, προστασίας και δύναμης του Κυρίου. Μπορούσαμε κυριολεκτικά να δούμε τα εχθρικά πυρά να σκίζουν τον αέρα μπροστά μας. Ήταν ασημένιες αντανακλάσεις στις ακτίνες του ανατέλλοντος ηλίου.

Αμέσως έγειρα απότομα δεξιά σε μία στενή σπειροειδή πορεία και κατέβηκα χαμηλά. Μετά πάτησα το μικρόφωνο μου και είπα «Γρήγορα ρίξτε το καπνογόνο, 6-0-8. Προσοχή, δεχόμαστε πυρά από το ποτάμι κοντά στο στρατόπεδο Σιβηρία, μη βγείτε μέχρι να προσγειωθούμε.»

«Ρίξαμε κανογόνο.»

«Βλέπω τον μωβ καπνό σας ευθεία», είπε ο Πέιν.

«Σωστό χρώμα. Εμείς είμαστε.»

«Κρατήστε κάτω το κεφάλια σας», πρόσθεσα. «Ερχόμαστε».

Οι βάσεις του ελικοπτέρου μας ήταν ελάχιστα πόδια από τις ταράτσες των σπιτιών στο Χίεπ Ντουκ. Αν αυτοί οι Βιετναμέζοι πολίτες δεν είχαν ξυπνήσει ακόμα, τα 1200 άλογα μας που χτύπαγαν στα κεφάλια τους μάλλον θα το κατάφεραν.

Καθώς κινούμασταν προς το μωβ καπνό με 120 κόμβους, ο Γιόστ πετάχτηκε από ένα ανάχωμα και κουνούσε τα χέρια του όπως θα έκανε ο Μωυσής προτού ανοίξει στα δύο την Ερυθρά Θάλασσα, και μας πρόσφερε οδηγίες προσγείωσης. Γύρισα στο πλάι το ελικόπτερο, έκανα μία μακρά επιβράδυνση για να μειώσει τη ταχύτητα και σταμάτησα σε μία υψηλή αιώρηση πάνω από ένα μικροσκοπικό χωράφι γεμάτο κονσερτίνα. Έβλεπα ένα τεράστιο χαμόγελο κάτω από το μουστάκι του Γιόστ.

Με το που πατήσαμε στο έδαφος, το στροφείο ουράς ήταν επικίνδυνα κοντά σε ένα τοίχο με κονσερτίνα, ένα πλήθος από φωνές ακούστηκε καθώς το πλήρωμα του έτρεξε έξω από τα αναχώματα.

Βοήθησαν τους έξι τραυματίες στρατιώτες στο ελικόπτερο. Ο Δεκανέας Γκάρι Χέιγκεν, ο επικεφαλής πληρώματος τους, πέταξε τους ασυρμάτους καθώς όλοι στριμωχνόντουσαν για να χωρέσουν καταλαμβάνοντας κάθε σημείο και γωνία του χώρου φόρτου. Μετά γελούσαν και μας χτυπούσαν στη πλάτη, φώναζαν πιο δυνατά από το κινητήρα Lycoming μας, «Φύγε! Φύγε! Φύγε!»

Είχα ζήσει μερικές συγκινήσεις από αθλητισμό στο λύκειο, στο πανεπιστήμιο και στο στρατό, αλλά ποτέ δεν είχα ζήσει τον ενθουσιασμό και το συναίσθημα κάτι αντίστοιχου με εκείνη τη στιγμή. Ανέβασα τις στροφές για να ρουφήξω όλη τη δύναμη που μπορούσε να δώσει ο κινητήρας, αιωρήθηκα μέχρι να απομακρυνθούμε από τα συρματοπλέγματα, μετά έγειρα τη μύτη για να κερδίσουμε δύναμη ανέλκυσης και έφυγα μπροστά προς τη κοντινότερη ασφαλή Ζώνη Προσγείωσης, Κάρεν, στα Νοτιοανατολικά. Ανέβηκα στα 2000 πόδια ενώ έκανα κύκλους γύρω από τη Κάρεν για τη περίπτωση που θα χρειαζόμασταν ασφαλή Ζώνη Προσγείωσης έκτακτης ανάγκης. Καθώς πετούσαμε προς το Χωκ Χιλ, ο Πέιν ενημέρωσε το πλήρωμα του Τσου Λάι που μας ακολουθούσε ότι μπορεί να παραλάβει τους τέσσερις εναπομείναντες Αμερικάνους.

Αποβιβάσαμε τους τραυματίες στο ελικοδρόμιο του σταθμού βοήθειας, σβήσαμε το ελικόπτερο δίπλα στο στρατώνα και περπατήσαμε με το ταλαιπωρημένο πλήρωμα στην αίθουσα αναψυχής. Μίλησα λίγο με όλους πριν φτάσω στον Χάρις. Είχε πάρει προαγωγή σε δεκανέα στις 17 Φεβρουαρίου του 1970 και ήταν στη χώρα μόλις περίπου τρεις μήνες. Ήταν κοντός, ευχάριστος 20χρονος από το Φόκλαντ της Βόρεια Καρολίνα. Το λευκό του μπλουζάκι ήταν γεμάτο χώμα και αίμα από τις πρώτες βοήθειες που πρόσφερε στους τραυματίες όλη τη νύχτα στο ανάχωμα κάτω από εχθρικά πυρά.

«Τσακ», του είπα, «είμαι πραγματικά περήφανος για τη δουλειά που έκανες εχθές το βράδυ εκεί έξω… Που βοήθησες αυτά τα παιδιά.» Είχε βοηθήσει να κρατήσει τη φλόγα αναμμένη στις καρδιές τους μέσα από αυτή τη χαοτική και επικίνδυνη νύχτα στο σκοτάδι.

Με κοίταξε, χαμογέλασε συνειδητά, και απάντησε, «Κύριε, δεν είχα κανένα άγχος. Ήξερα ότι θα έρθετε να μας πάρετε.»

Ξαφνικά ένοιωσα πολύ γέρος και αηδιασμένος με τον εαυτό μου. Εδώ ήταν ένας νέος νοσοκόμος με κότσια που είχε απόλυτη πίστη στην ικανότητα μας να τους βγάλουμε από εκεί. Και εγώ, πέρασα μία ατελείωτη νύχτα κυρίως απασχολημένος με το άγχος για το πως θα τους βγάλω, αντί απλώς να πίστευα ότι ο Θεός θα με βοηθούσε να πάρω τις σωστές αποφάσεις και να μας προετοιμάσει το δρόμο. Η πίστη του σε εμάς έκανε τη πίστη μου στο Θεό να φαίνεται ύποπτη καθώς οι σκέψεις μου απομακρύνθηκαν από το κατάλληλο σχέδιο δράσης που έπρεπε να πάρουμε. Ήταν μία ταπεινή και διαφωτιστική εμπειρία.

Ο πόλεμος είναι βρώμικος και άσχημος. Είναι σκοτωμοί και ακρωτηριασμοί, ταλαιπωρία και δυσκολίες. Ναι, κατά ένα περιορισμένο τρόπο, είναι επίσης πηγή ανθρώπινων πράξεων θάρρους, αυτοθυσίας και ευγένειας του πνεύματος. Το πλήρωμα του 6-0-8 έδειξε όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Προσπάθησαν να φωτίσουν τις σκοτεινές στιγμές της νύχτας με τη συναδελφικότητα που βοηθάει τους στρατιώτες να επιβιώνουν παρά τους τραυματισμούς τους, καταρρίψεις των ελικοπτέρων και εχθρικά πυρά. Και όλοι τους μου απέδειξαν ότι η αγάπη και η αφοσίωση μπορεί να είναι πολύ δυνατότερη από οποιεσδήποτε χαοτικές και επικίνδυνες καταστάσεις.

Δε θα είχα την ευκαιρία να δω τι θα έκανε ο Θεός με τα άσχημα νέα, αν δεν είχαμε περάσει αυτή τη δοκιμασία. Ήταν προφανές για εμένα, και πάλι, αν δε δώσεις ποτέ, δε θα λάβεις ποτέ. Τα εμπόδια είναι απλά φραγμοί που πρέπει να ξεπερνάμε. Οι οπισθοδρομήσεις είναι ευκαιρίες να μάθουμε. Και όταν κατεβαίναμε σε αυτά τα αναχώματα για τους φίλους μας του πληρώματος και των τραυματιών, πιστεύω ότι ο Θεός ήταν μαζί μας, συγκρατούσε τις φοβίες μας.

Με ντροπιάζει τώρα που ανακαλώ την αμφισβήτηση της πίστης μου και τον αρχικό φόβο που έζησα σε αυτές τις αποστολές, εν τέλει το είχα ξαναπεράσει. Πάνω από 43 χρόνια αργότερα, είναι ένα γεγονός και μάθημα που δε θα ξεχάσω ποτέ. Είμαι σίγουρος ποτέ δε θα το ξεχάσω.

Το γράμμα του Χάρις μου έδωσε επιπρόσθετες πληροφορίες που δε γνώριζα και τελείωνε με μία ανάμνηση που ακόμα την είχε ζωντανή μέσα του 29 χρόνια αργότερα.

«Θυμάμαι να σκέφτομαι πόσο όμορφος ήταν ο κόκκινος σταυρός στη μύτη εκείνου του ελικοπτέρου όταν εμφανίστηκε πίσω από εκείνο το λόφο το επόμενο πρωί», έγραψε ο Χάρις. «Εσύ ήσουν αυτός που ήρθε και μας έβγαλε από εκεί.»

Κατά σύμπτωση, στις 25 Μαΐου του 2000, η σύζυγος μου έλαβε ένα email από τον Γκάρι Χέιγκεν. Έλεγε, «Πες στον Μπομπ ‘γεια’ από εμένα… Ήμουν ο επικεφαλής πληρώματος σε εκείνο το πλήρωμα που είχε παραλάβει το πρωί μετά τη κατάρριψη μας στο Χίεπ Ντουκ τη 1 Μαΐου του 1970. Πες του ‘ευχαριστώ και πάλι’ από εμένα.»

Στον Γιόστ, τον Αρχισμηνία Εντ Ντε Λα Βέργκ (συγκυβερνήτης), στον Χάρις και στον Χέιγκεν απονεμήθηκαν Μετάλλια Ασημένιου Αστέρα για τις πράξεις τους εκείνη τη νύχτα. Και εκείνοι οι δύο που με ευχαρίστησαν; Αυτοί είναι οι αληθινοί Αμερικανοί ήρωες με τους οποίους ζούσα στις μάχες.

Υστερόγραφο
Το ελικόπτερο που καταρρίφθηκε στο Χίεπ Ντουκ ήταν τόσο κατεστραμμένο από τις εκατοντάδες σφαίρες που δέχθηκε, όταν ήταν εκτεθειμένο όλη τη νύχτα στη μάχη, που οι ανώτεροι μου μου έδωσαν την άδεια να καλέσω τη Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ να στείλει ένα βομβαρδιστικό αεροσκάφος και να βομβαρδίσει το ελικόπτερο επί τόπου για να μην βρεθεί στα χέρια του εχθρού.
 
[i]. «Ξεσκόνισμα» ήταν το αναγνωριστικό που χρησιμοποιούσε το Υγειονομικό Σώμα του Στρατού των ΗΠΑ για τα πληρώματα που πετούσαν άοπλα ελικόπτερα για αεροδιακομιδές τραυματιών και νεκρών, πολιτών και στρατιωτών, και από τις δύο πλευρές. Ο όρος προέρχονταν από τους έλικες που συνέχεια πέταγαν άμμο, χώμα και σκουπίδια στις χερσαίες δυνάμεις όταν προσγειώνονταν ή αιωρούνταν χαμηλά σε ξερές και αμμώδεις περιοχές.
 
[ii]. Όλοι οι στίχοι είναι από την Εγκεκριμένη Νέα Αμερικανική Αγία Γραφή®, Πνευματική ιδιοκτησία © 1960, 1962, 1963, 1968, 1971, 1972, 1973, 1975 του Ιδρύματος Lockman. Χρησιμοποιείται έπειτα από άδεια χρήσης.