Έχουμε γράψει πολλά άρθρα με ιστορίες και εμπειρίες που έχει μοιραστεί ο κύριος Ρόμπερτ Ονίλ, πρώην στέλεχος της DEVGRU (παλαιότερα γνωστής και ως SEAL Team 6) που εξουδετέρωσε τον ισλαμιστή τρομοκράτη Οσάμα Μπιν Λάντεν το 2011 στο Πακιστάν. Εδώ θα δούμε μία ακόμα ιστορία του από το βιβλίο του που είχαμε δει στο άρθρο μας «Βιβλίο: The Operator».

Η ιστορία αυτή ήταν ένα μεγάλο μάθημα για τα νεώτερα στελέχη της DEVGRU που ήταν ενθουσιασμένοι με τις εξουδετερώσεις επικίνδυνων τρομοκρατών. Αλλά ο ενθουσιασμός μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνος και να βάλει στην άκρη τον επαγγελματισμό. Διαβάστε αυτή την ιστορία σε ελληνική απόδοση και θα καταλάβετε και μόνοι σας. Βλέπετε μία ομαδική φωτογραφία από στελέχη της Κόκκινης Μοίρας της DEVGRU, γνωστοί και ως «ινδιάνοι». Σε αυτή τη μοίρα ανήκε και ο κύριος Ρόμπερτ Ονίλ.

Μια τέτοια μέρα, στοχεύαμε ένα τρομοκράτη που πιστεύεται ότι ήταν HVT (High Value Target, Στόχος Υψηλής Αξίας). Δεν ήταν και τόσο υψηλής αξίας, αλλά ήταν από αυτούς που έπρεπε να σκοτώσουμε εάν εντοπίζονταν κάπου. Και μόλις είχε εντοπιστεί. Ήταν μεσημέρι, δηλαδή βράδυ για εμάς, σηκωθήκαμε από τα κρεβάτια γρήγορα και πήγαμε στο δωμάτιο για να φορέσουμε τον εξοπλισμό μας. Ανεβήκαμε σε κάτι οχήματα Pandur και πήγαμε προς τη κεντρική πύλη του σπιτιού όπου είχε εντοπιστεί. Πήραμε μαζί μας τέσσερα οχήματα Stryker γεμάτα με Rangers για να μας προσφέρουν περιμετρική ασφάλεια.

Ξέραμε που ήταν το σπίτι, και ήμασταν στο δρόμο προς τα εκεί. Περικυκλώσαμε το κτήριο και προσεκτικά το καθαρίσαμε, συλλαμβάνοντας όσους ήταν μέσα για ανάκριση. Ο στόχος δεν ήταν εκεί. Παρατήσαμε τους συλληφθέντες στο μέσο της ανάκρισης και αρχίσαμε να κυνηγάμε ξανά τον φυγά HVT.

Το νέο σπίτι που νομίζαμε ότι πήγε ήταν μόλις λίγα τετράγωνα μακριά, άρα πήγαμε με τα πόδια. Τα Pandur και Stryker θα ερχόντουσαν λίγα λεπτά αργότερα. Χωρίσαμε το περίπολο μας σε δύο στήλες, μία σε κάθε πλευρά του δρόμου. Έτσι η μία κάλυπτε την άλλη. Οι περιπολίες στη Βαγδάτη ήταν επικίνδυνες το 2007, ειδικά εάν ήταν υπό το φως του ηλίου.

Σύντομα φτάσαμε στην άκρη του δρόμου, μία γωνία πριν το σπίτι. Το περικυκλώσαμε και είχαμε τον μεταφραστή μας να φωνάζει διαταγές με ένα τηλεβόα. Είπε στους κατοίκους του σπιτιού ότι ήμασταν από συμμαχικές δυνάμεις και όλοι πρέπει αμέσως να βγουν έξω. Και το έκαναν, κυρίως γυναίκες και παιδιά, μαζί με δύο άντρες σε ηλικία στράτευσης. Τους χωρίσαμε, και κάποιοι άντρες της ομάδας μας άρχισαν την ανάκριση καθώς η υπόλοιπη ομάδα άρχισε το καθάρισμα του κτηρίου. Αυτές ήταν έντονες στιγμές γιατί οι κακοποιοί δεν έβγαιναν πάντα έξω όταν τους το ζητούσαμε ευγενικά. Μερικοί ήθελαν να πολεμήσουν και να πεθάνουν.

Το σπίτι αποδείχθηκε άδειο, αλλά καθώς το καθαρίζαμε, οι υπηρεσίες πληροφοριών μας ενημέρωσαν για τον HVT ξανά. Αυτή τη φορά ήταν τρία τετράγωνα μακριά. Ήταν περίεργο πως κατάφερνε να είναι ένα βήμα μπροστά μας. Τα παιδιά άρχισαν να το πέρνουν προσωπικά, και τους έκανε απλά πιο αποφασισμένους να τον ξετρυπώσουν. Ανεβήκαμε πάλι στα Pandur και τρέξαμε προς το νέο στόχο. Στο δρόμο προς τα εκεί, μας ενημερώνουν ότι ο HVT είναι πέντε τετράγωνα πιο κάτω. Και αυτή τη φορά παρέμεινε «συνδεδεμένος» με τις ομάδες παρακολούθησης, δεν έχασαν το ίχνος του. Πάμε να τον φάμε!

Ανεβήκαμε πάλι στα Pandur και φύγαμε με τη μέγιστη ταχύτητα. Όλα τα στελέχη της ομάδας ήταν ενθουσιασμένα. Ήμασταν πιο κοντά κάθε δευτερόλεπτο, και αυτή τη φορά, δε θα μας ξέφευγε. Δύο τετράγωνα πριν φτάσουμε, είδαμε το κτήριο του στόχου. Είχαμε σχεδόν φτάσει. Και τότε είδαμε μία γέφυρα ανάμεσα στο στόχο και εμάς.

«Όλοι σταματήστε! Σταματήστε αμέσως! Σταματήστε!» ο διοικητής μας ο Ριτς φώναξε από τον ασύρματο. «Κάντε αναστροφή, επιστρέφετε στη βάση».

Τα παιδιά στο όχημα μου ήταν εμφανώς εκνευρισμένα με αυτό. Όλη τη μέρα κυνηγούσαν το τύπο στους 48°C μέσα από επικίνδυνες γειτονιές και ήθελαν πάρα πολύ να τον βρουν, να τον σκοτώσουν. Όλοι έβριζαν ασταμάτητα. «Για ποιο γαμημένο λόγο να γυρίσουμε πίσω;» μου έλεγε ο Μπουτς, «Είναι εκεί ο γαμιόλης! Πάμε να τον συνθλίψουμε!»

Του είπα, «Ειναι εκεί, απέναντι από αυτή τη γέφυρα αδερφέ. Μπορεί να είναι παγιδευμένη με εκρηκτικά. Καλά έκανε και μας διέταξε να σταματήσουμε».

«Στ’αρχίδια μου αν είναι παγιδευμένη, πάμε να σκοτώσουμε τον τύπο!» είπε. Αλλά δεν είχε σημασία τι λέγαμε μέσα στο Pandur μου, η διαταγή είχε δοθεί και επιστρέψαμε πίσω. Οδηγήσαμε ως το αεροδρόμιο της Βαγδάτης με πολύ βρισίδι μέσα στα οχήματα. Τα περισσότερα παιδιά ήθελαν να σκοτώσουν τον HVT, είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει γέφυρα, αλλά είχαν βάλει το συναίσθημα επάνω από τον επαγγελματισμό. Ο HVT μπορεί να ήταν δόλωμα για να μας οδηγήσει σε μία παγιδευμένη με εκρηκτικά γέφυρα. Ο διοικητής πήρε τη σωστή απόφαση. Εν τέλει, όλα τα παιδιά συμφώνησαν, αλλά όχι εκείνη τη στιγμή. Όλοι χρειάζονταν χρόνο να ηρεμήσουν.

Μία εβδομάδα αργότερα ανέφερα το θέμα σε τρεις από τους άντρες μου. Είχαμε κάνει αρκετές πολεμικές επιχειρήσεις από εκείνη την ιστορία με τον HVT, και ήθελα να καταλάβουν κάτι βαθιά μέσα τους. Τους είπα «Θυμάτε κανείς σας το όνομα αυτού του HVT που κυνηγούσαμε και σταματήσαμε για να μη περάσουμε τη γέφυρα πριν καμιά εβδομάδα;»

Όλοι είπαν όχι. Είπα τότε «Θυμάστε τα ονόματα των παιδιών σας;» και τότε είδα ότι άρχισαν να το αντιλαμβάνονται πραγματικά.

Το μύνημα που τους περνούσα ήταν να μην ερωτεύονται στόχους. Πάρε ένα δευτερόλεπτο, ακόμα και αν είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις, για να εξασφαλίσεις ότι δε παίρνεις κρίσιμες αποφάσεις βάσει συναισθημάτων. Αυτό δεν ισχύει μόνο στη καθημερινότητα των SEAL αλλά και στη κανονική ζωή: Η πρώτη σου ήττα είναι η καλύτερη ήττα, και καλό είναι να τη δεχτείς.

Ποτέ δε μάθαμε εάν η γέφυρα ήταν παγιδευμένη, αλλά οι πιθανότητες ήταν σίγουρα εναντίον μας κρίνοντας τις κινήσεις του HVT. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι κανένας στην ομάδα μας δε τραυματίστηκε. Στον ευρύτερο πόλεμο, η απώλεια ενός HVT ήταν ασήμαντη σε σχέση με όσα καταφέρναμε. Βασικά, εμείς μαζί με κάποια στελέχη των Special Forces του στρατού είχαμε δημιουργήσει τόσο μεγάλο πληγμα στους Σουνίτες τρομοκράτες που έφευγαν από τις περιοχές τους. Ήταν ώρα να τους ακολουθήσουμε. Πήγαμε μερικές εκατοντάδες μίλια βόρεια της Βαγδάτης, στο Μπακουμπά.