Καθώς τα πράγματα, άλλαξαν άρδην σε παγκόσμια κλίμακα, είμαστε υποχρεωμένοι όλοι να κάνουμε μία κριτική για το τι κάναμε ως τώρα και ένα σχεδιασμό για το τι θα πρέπει να κάνουμε στο μέλλον. Πάντα μιλώντας στο θέμα επιβίωσης/αυτάρκειας. Αυτές λοιπόν είναι οι δικές μου σκέψεις, για το μέλλον. Επαναλαμβάνω… σκέψεις! όχι αποφάσεις, όχι κριτική! Καθένας να πάρει τις δικές του αποφάσεις, καθένας να κρίνει τα πράγματα με τη δική του λογική.

Οπότε… επιβίωση ή αυτάρκεια; Για μένα θα πω, αυτάρκεια με τα «μπούνια»! Εννοείτε δεν αποκλείω την προετοιμασία σε επίπεδο επιβίωσης, αλλά σίγουρα και ειδικά μετά από πολύχρονη ασχολία με το θέμα, θα περιοριστώ. Δεν είναι ανάγκη για πολλά σακίδια επιβίωσης, για ακριβό εξοπλισμό και εξάσκηση σε τεχνικές διαβίωσης στο δάσος (μόνο). Εδώ και δέκα χρόνια τώρα (με την «κρίση»), δείχνει ότι το πράγμα είναι «μαραθώνιος» και όχι «sprint». Άρα θα πρέπει να αντέξουμε σε βάθος χρόνου, καθώς η υπόθεση «κρίση», covid19 ή όπως αλλιώς το πείτε, έχει πολύ συνέχεια ακόμα.

Σίγουρα, θα αφήσω το σακιδιάκι μου στην άκρη, δεν θα το χαλάσω, σίγουρα θα κάνω καμιά εξορμησούλα ή πρακτική, αλλά αυτό δεν πρέπει να είναι το μοναδικό πράγμα και όχι το κυρίως. Καθώς αυτά μου δίνουν «διάρκεια ζωής» για λίγες μέρες, άντε εβδομάδες. Εδώ όμως είδαμε ότι το ελάχιστο της καραντίνας, κράτησε 45-50 μέρες και σε κάποιες περιοχές (εκτός Ελλάδας) για 2-3 μήνες! Συνεπώς έτσι θα πρέπει να σκεφτούμε… θεωρώ.

Κηπευτικά, οικόσιτα ζώα, εύκολη πρόσβαση σε νερό, μετρητά (χρήματα), διαβίωση εκτός αστικού ιστού, χαμηλό προφίλ, μία καλή καβάτζα σε τρόφιμα. Πιστεύω πως πάνω σε αυτά θα πρέπει να κινηθούμε για το μέλλον που διαφαίνεται. Εννοείται πως δεν είναι καθόλου εύκολο και ο καθένας θα πρέπει να εξετάσει πως θα κινηθεί. Αν για παράδειγμα, δεν μπορεί να φύγει από την πόλη, θα πρέπει να «επενδύσει» σε μεγαλύτερη καβάτζα ή χρήμα. Αν κάποιος δεν έχει χρήματα, θα πρέπει να «επενδύσει» περισσότερο στην καλλιέργεια/εκτροφή κοκ.

Ειδικά για την καβάτζα, είχα γράψει και πιο παλιά, σαν ένα νορμάλ χρονικό διάστημα, που θα πρέπει να μας βγάζει, πως είναι το τρίμηνο. Είδα όμως, ότι στην περίπτωση με τα lockdown, πως το διάστημα αυτό είναι οριακό και θα πρέπει να αναθεωρήσω. Σαν επόμενο στόχο, βάζω το 6μηνο. Μπορεί να φαίνεται λίγο, αλλά δεν είναι τόσο απλό. Το να πάρω απλά μερικά μακαρόνια, ρύζια, να τα πετάξω σε ένα υπόγειο για μήνες, μπορεί οικονομικά να είναι, ας πούμε απλό (για μερικούς, όχι όλους), αλλά επί της ουσίας, είναι πεταμένα λεφτά. Όταν μιλάμε για καβάτζα, μιλάμε οργανωμένα πράγματα. Τρόφιμα, νερό, φάρμακα, ενέργεια/καύσιμα. Μιλάμε για κατανάλωση με την λογική LIFO (Last In, First Out), που σημαίνει πως αυτό που μπήκε πρώτο στην καβάτζα και έχει αποθηκευτεί για καιρό, θα πρέπει να καταναλώνεται πρώτο, ώστε να μην λήξει και όλη η καβάτζα μας, να ανανεώνεται αυτόματα κατά κάποιο τρόπο. Με τον τρόπο αυτό, θα έχουμε πάντα προμήθειες εντός ημ/νίας λήξης και καθόλου απώλειες (πχ σκουριασμένες κονσέρβες). Επίσης σημαίνει ότι θα κάνουμε πιο συχνό έλεγχο στην καβάτζα και θα έχουμε το νου μας, για υγρασία, τρωκτικά, κλέφτες κτλ που είναι οι «εχθροί» της καβάτζας.

Μία άλλη σημαντική λεπτομέρεια, για την καβάτζα, είναι ότι δεν θα πρέπει να το παρακάνουμε. Είδαμε στην πράξη, ότι υπήρξαν ελλείψεις, επειδή επικράτησε πανικός και εκτός ότι αυτοί που πήραν πολλά, τους έμειναν… αυτοί που έπρεπε να πάρουν δεν μπορούσαν. Είδαμε τις τιμές να αυξάνονται σε συγκεκριμένα είδη και να γίνεται περιορισμός και έλεγχος στην ποσότητα που μπορούσε να αγοράσει κάποιος. Πιθανόν αυτό στο μέλλον να γίνει πιο έντονο και κανείς δεν αποκλείει ότι ανάλογα πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, ίσως δούμε και ελέγχους σε σπίτια, για την «παρανομη αποθήκευση» υλικών. Στο τσακ έχουμε γλιτώσει προς το παρόν, την κατ’ οίκον επίσκεψη και εξέταση (λήψη δείγματος) για τον ιό. Οπότε ίσως θα πρέπει να σκεφτόμαστε και την διασπορά της καβάτζας… ίσως;

Το άλλο που είδαμε, είναι ο περιορισμός στην ελεύθερη κυκλοφορία. Ειδικά στις πόλεις, ήταν πιο αισθητός, ενώ στην επαρχία, σίγουρα τα πράγματα ήταν πιο ελεύθερα θα έλεγα και όχι χαλαρά. Αν δεν αντέξατε για 40 μέρες, σκεφτείτε τι έχει να γίνει, αν το επόμενο lockdown, κρατήσει περισσότερο. Και δεν μιλάω μόνο ψυχολογικά, αλλά και πρακτικά, πχ να μην μπορείτε να εργαστείτε. Είδαμε αρκετό κόσμο να φεύγει για τα εξοχικά, ακόμα και παράνομα. Αν είναι να κάνετε κάτι τέτοιο, κάντε το όσο υπάρχει χρόνος και οργανωμένα. Τέτοιες αψυχολόγητες κινήσεις, είναι που θα σας εκθέσουν σε κίνδυνο. Μην κοιτάτε τώρα που σε κάποιους βγήκε σε καλό. Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα. Για παράδειγμα, ειδικά στο εξωτερικό, οπού και εκεί έγινε το ίδιο, είδαμε τους μόνιμους κατοίκους, να «κυνηγούν» και κυριολεκτικά και μεταφορικά, τους «εισβολής» από την πόλη. Ο φόβος, ειδικά σε έναν αόρατο εχθρό, όπως είναι ένας ιός, είναι αψυχολόγητος. Μπορεί ο φίλος σου, να γίνει εχθρός σου, εντός δευτερολέπτων. Αφήστε δε, που ένα πρόστιμο 150,300,500ευρω κατ’ άτομο, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό, ειδικά σε τέτοιες εποχές. Σκεφτείτε μόνο τι θα μπορούσατε να είχατε αγοράσει με αυτά τα χρήματα και επίσης σκεφτείτε πως μία «επίσκεψη» σε ένα αστυνομικό τμήμα, σε πόσους κινδύνους θα σας είχε εκθέσει πχ μόλυνση από τον ιό.

Ακόμα και είστε από αυτούς που δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του ιού και πάλι θα πρέπει να πράξετε αναλόγως… και εδώ πάει και το «χαμηλό κεφάλι» που ανέφερα παραπάνω. Το αν εσείς/εγώ δεν πιστεύουμε στην ύπαρξη ή έστω στο πόσο θανατηφόρος είναι ο ιός, δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει, κατά πόσο το πιστεύουν οι άλλοι και το κράτος. Και σταματώ εδώ για το θέμα αυτό.

Έθιξα μόνο λίγες παραμέτρους της όλης υπόθεσης, τα πιο σημαντικά, καθώς τα υπόλοιπα είναι πολύ ρευστά και εξαρτώνται από τον καθένα. Σημασία έχει, να κάτσουμε και να αναθεωρήσουμε πράγματα και καταστάσεις. Η ζωή μας πριν την («οικονομική») κρίση, ήταν διαφορετική και τώρα άλλαξε ακόμα περισσότερο. Δεν πρόκειται να γυρίσουμε στα παλιά… ποτέ δεν γινόταν αυτό. Άμα σπάσει το γυαλί… που λένε. Δεν θέλει πανικό το πράγμα, το αντίθετο, θέλει ψυχραιμία και λογικές κινήσεις. Αν έχω μείνει με 100ευρώ στην τσέπη, δεν θα τρέξω να αγοράσω κωλόχαρτο, θα πάρω μερικά τρόφιμα και θα κρατήσω και μερικά μετρητά 😉 Πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε για λίγο παρακάτω και να έχουμε εναλλακτικές. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Αν είναι να ζοριστείτε, για να γλιτώσετε κάτι ή να πάρετε/κάνετε κάτι άλλο, να το κάνετε, ακόμα και αν σημαίνει ότι δεν θα σκουπιστείτε με κωλόχαρτο… 😉